۴۵۲۸.مسند ابن حنبلـ به نقل از عبد اللّه بن زرير ـ: در روز عيد قربان ، وارد خانه على بن ابى طالب عليه السلام شدم . شوربايى را جلوى من گذاشت.
گفتم : خداوند ، خيرت دهد! اى كاش اين مرغابى را [ براى ما آماده مى كردى و ] جلوى ما مى گذاشتى ! خداوند عز و جل بركت را فراوان ساخته است.
فرمود : «اى پسر زرير! از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : براى خليفه ، از مال خدا جز دو ظرف غذا حلال نيست : ظرف غذايى كه خود و خانواده اش آن را مى خورند و ظرف غذايى كه در پيش مردم مى گذارد ».

۴۵۲۹.المناقب ، خوارزمىـ بـه نـقـل از سـويد بن غـفـله ـ: در دار الحكومه ، بر على عليه السلام وارد شدم و ديدم كه نشسته بود و در پيشش كاسه بزرگى بود كه در آن ، ماستى ترش بود ـ كه از شدّت ترشى ، بوى ترشى اش به دماغم مى خورد ـ و در دستش گرده نانى بود كه پوست جو را روى آن مى ديدم ...
فرمود : «پيش بيا و از اين غذاى ما بخور».
گفتم : من روزه ام.
فرمود : «از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : هر كس كه روزه اش او را از خوردن غذايى كه هوس كرده ، باز دارد ، بر خداست كه او را از غذاهاى بهشتى بخورانَد و از آب هاى بهشتى بنوشاند ».
به كنيزش ـ كه در نزد او ايستاده بود ـ گفتم : واى برتو اى فِضّه! از خدا در خصوص اين پيرمرد ، نمى ترسى؟ چرا غذاى او را از اين سبوس هايى كه مى بينم ، پاك نمى كنى؟
گفت: به ما دستور داده كه غذايش را از سبوس ، پاك نكنيم .
گفتم : [ چيزى ] به وى نگفتى؟ و به او (على عليه السلام ) گفتم كه [ اجازه دهد] آن را از سبوس پاك كنند .
فرمود: «پدر و مادرم فداى آن كه هيچ گاه غذايش را از سبوس پاك نكردند و سه روز پشت سر هم از نان گندم سير نشد تا آن كه خداوند عز و جل وى را قبض روح كرد !»

۴۵۲۸.مسند ابن حنبل عن عبد اللّه بن زرير :دَخَلتُ عَلى عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ رضى الله عنهيَومَ الأَضحى ، فَقَرَّبَ إلَينا خَزيرَةً ^۱ ، فَقُلتُ : أصلَحَكَ اللّهُ ، لَو قَرَّبتَ إلَينا هذَا البَطَّ ـ يَعنِي الوَزَّ ـ ؛ فَإِنَّ اللّهَ عَزَّ وجَلَّ قَد أكثَرَ الخَيرَ . فَقالَ : يَابنَ زَريرٍ ، إنّي سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ : لا يَحِلُّ لِلخَليفَةِ مِن مالِ اللّهِ إلّا قَصعَتانِ ؛ قَصعَةٌ يَأكُلُها هُوَ وأهلُهُ ، وقَصعَةٌ يَضَعُها بَينَ يَدَيِ النّاسِ . ^۲

۴۵۲۹.المناقب للخوارزمي عن سويد بن غفلة :دَخَلتُ عَلى عَلِيٍّ عليه السلام القَصرَ ^۳ فَوَجَدتُهُ جالِسا ، وبَينَ يَدَيهِ صَحفَةٌ ^۴ فيها لَبَنٌ حازِرٌ أجِدُ ريحَهُ مِن شِدَّةِ حُموضَتِهِ ، وفي يَدَيهِ رَغيفٌ أرى قُشارَ الشَّعيرِ في وَجهِهِ ... فَقالَ عليه السلام : اُدنُ فَأَصِب مِن طَعامِنا هذا . قُلتُ : إنّي صائِمٌ . فَقالَ عليه السلام : سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ : مَن مَنَعَهُ الصِّيامُ مِن طَعامٍ يَشتَهيهِ كانَ حَقّا عَلَى اللّهِ أن يُطعِمَهُ مِن طَعامِ الجَنَّةِ ، ويُسقِيَهُ مِن شَرابِها .
قالَ : فَقُلتُ لِجارِيَتِهِ ـ وهِيَ قائِمَةٌ بِقُربٍ مِنهُ ـ : وَيحَكَ يا فِضَّةُ ، أ لا تَتَّقينَ اللّهَ في هذَا الشَّيخِ ! أ لا تَنخُلونَ لَهُ طَعاما مِمّا أرى فيهِ مِنَ النُّخالَةِ !
فَقالَت : لَقَد تَقَدَّمَ إلَينا أن لا نَنخُلَ لَهُ طَعاما .
قالَ : ما قُلتَ لَها ؟ فَأَخبَرتُهُ . قالَ : بِأَبي واُمّي مَن لَم يُنخَل لَهُ طَعامٌ ، ولَم يَشبَع مِن خُبزِ البُرِّ ثَلاثَةَ أيّامٍ حَتّى قَبَضَهُ اللّهُ عَزَّ وجَلَّ . ^۵