۴۶۰۳.امام صادق عليه السلام :امير مؤمنان ، خانه اى را كه در محلّه بنى زُرَيق مدينه داشت ، وقف كرد و در وقف نامه چنين نوشت: «به نام خداوند بخشنده مهربان . اين ، چيزى است كه على بن ابى طالب ، در حيات و سلامتش وقف مى كند . خانه اش را كه در محلّه بنى زُرَيق است ، وقف مى كند ؛ وقفى كه نه فروخته مى شود و نه بخشيده مى گردد تا آن كه خداوندى كه آسمان ها و زمين را به ارث مى بَرَد ، آن را به ارث بَرَد، و در اين خانه ، خاله هاى خود را تا زمانى كه زنده اند و كسى از نسل آنان زنده است ، ساكن مى كند و هرگاه آنان منقرض شدند ، نيازمندان مسلمان در آن ساكن مى شوند».
۴۶۰۴.امام صادق عليه السلام :پيامبر خدا ، «فَىْ ء» را تقسيم كرد و به على عليه السلام زمينى رسيد . در آن ، چشمه اى كَند كه مانند جوشش خون از گردن شتر نحر شده ، آب از آن مى جوشيد . آن را «يَنبُع» نام نهاد .
بشارتگرى براى بشارت دهى آمد . فرمود : «وارثان را بشارت ده . اين وقف ، قطعى و غير قابل بازگشت ، براى زائران خانه خدا و رهروان در راه خداست . نه فروخته مى شود، نه بخشيده مى شود و نه به ارث بُرده مى شود . هر كس آن را بفروشد و يا ببخشد ، نفرين خدا، فرشتگان و همه مردم بر او باد و خداوند ، هيچ گاه از او عذر و يا تاوانى را نخواهد پذيرفت».
۴۶۰۵.امام باقر عليه السلام :عمر ، ناحيه يَنبُع را به اِقطاع (تيول) على عليه السلام در آورد و على عليه السلام در كنار اِقطاع عمر ، زمين هاى ديگرى خريد و در ميان آنها چشمه اى كَند . كارگران در آن مشغول كار بودند كه ناگاه ، چون جوشش خون از گردن شتر نحر شده ، آب از آن چشمه مى جوشيد .
نزد على عليه السلام آمدند و بشارت دادند. فرمود : «خوشا به حال وارث! آن گاه ، چشمه را براى مستمندان و بينوايان، و در راه خدا، براى در راه ماندگان، از خويشاوندان و غير خويشاوندان، در دوران صلح و يا جنگ ، وقف كرد تا ذخيره اى باشد براى روزى كه در آن ، چهره هايى درخشان و چهره هايى سياه مى گردند ، بلكه خداوند ، مرا از آتش ، و آتش را از من باز دارد».
