۴۹۴۱.امام على عليه السلام :به خدا سوگند ، اگر [ تخت و ]تكيه گاهى برايم بگذارند ، ۱ در بين اهل تورات با توراتشان ، و در بين اهل انجيل با انجيلشان ، و در بين اهل زَبور با زبورشان ، و در بين اهل قرآن با قرآنشان داورى خواهم كرد .
۴۹۴۲.الإرشادـ به نقل از اَصبغ بن نُباته ـ: هنگامى كه براى خلافت با على بن ابى طالب عليه السلام بيعت شد ، در حالى كه عمامه پيامبر خدا را بر سر نهاده بود و رداى وى را پوشيده بود ، به طرف مسجد ، حركت كرد و بر منبر رفت و خدا را سپاس گفت و ستايش كرد و به موعظه و پند پرداخت .
آن گاه ، راحت نشست و انگشتانش را در هم فرو برد و زير ناف خود گذاشت . سپس فرمود :
«اى مردم! پيش از آن كه مرا از دست بدهيد ، از من بپرسيد ؛ چرا كه دانش پيشينيان و پسينيان در نزد من است . آگاه باشيد! سوگند به خدا ، اگر تكيه گاهى (مَسندى) برايم نهاده شود ، در بين اهل تورات با توراتشان ، و در بين اهل انجيل با انجيلشان ، و در بين اهل زبور با زبورشان ، و در بين اهل قرآن ، با قرآنشان داورى خواهم كرد تا آن جا كه هر يك از اين كتاب ها سر برآورَد و بگويد : اى پروردگار من! على عليه السلام به حكم تو داورى كرد .
به خدا سوگند ، من از هر مدّعىِ شناخت قرآن ، به قرآن و تأويل آن ، داناترم و اگر هم آيه اى در كتاب خدا نمى بود ، به شما از هر آنچه تا روز قيامتْ اتّفاق مى افتد ، خبر مى دادم» .
آن گاه فرمود : «پيش از آن كه مرا از دست بدهيد ، از من بپرسيد . سوگند به آن كه دانه را شكافت و آفريدگان را آفريد ، اگر آيه آيه قرآن را از من بپرسيد ، از وقت نزول آن و از اين كه درباره چه كسى نازل شده ، به شما خبر مى دهم و از ناسخ و منسوخ ، خاص و عام ، محكم و متشابه ، و مكّى يا مدنىِ آن ، آگاهتان مى كنم .
به خدا سوگند كه هيچ گروهى تا روز قيامت ، گم راه و يا ره يافته نخواهد شد ، جز آن كه من راهبر ، فرستنده و فراخواننده آن را مى شناسم» .
