10 / 64

حكيم هيدَجى

42 . حكيم محمّد بن معصومعلى هيدَجى (1270 ـ 1339ق) چنين سروده است :


الا اى فروزنده ماه و مِهر
فرازنده گنبد نُه سپهر
سپاس و ستايش ، تو را مى سِزَد
كه تن آفريدى و جان و خِرَد
به يك بار ، خرگاه بيرون زدى
پديدار شد پرتو احمدى
ز پيغمبران ، گوى پيشى رُبود
به جانش هزار آفرين و درود!
به ياران پرورده خويشِ او
بر آن كس كه شد پيرو كيش او
بويژه على ، پيشواى مِهين
كه بودش به پيوستگى جانشين
پيمبر كه انديشه كيش داشت
پس از خويش، وى را به مردم گماشت
گرفتش كمر روز خُمّ غدير
در آن دشت ، بردش به بالا ز زير
بفرمود كاى مردم! اين حيدر است
مرا ياور و بر شما سرور است
خدا را اگر چشم ودست است وگوش
مرا هم تن و جان و مغز است وهوش
هر آن كس كه او را منم پيشواى
على پيشوا باشدش رهنماى
خدايا! به يار على ، باش يار!
كسى را كه خوارش كند ، خوار دار !^۱