10 / 67

محمّد تقى بهار ^۱

45 . ملك الشعراى بهار مى گويد :


گر نظر در آينه ، يك رَه بر آن منظر كند
آفرين ها بايد آن فرزند بر مادر كند
گر دگر بار اين چنين بيرون شود آن دلرُباى
خود يقين مى دان كه اوضاع جهان ، ديگر كند
كس به رخسار مَه از مُشك سيه ، چنبر نكرد
او به رخسار مَه از مُشك سيه ، چنبر كند
كس قمر را هم نشين با نافه اَذفَر نديد
او قمر را هم نشين با نافه اذفر كند
گر گشايد يك گِرِه از آن دو زلف عنبرين
يك جهانْ آراسته از مُشك و از عنبر كند
غم بَرَد از دل ، تو گويى ، تا همى خواهد چو من
هر زمان مدح و ثناى خواجه قنبر كند
آن كه اندر نيمْ شب بر جاى پيغمبر بخفت
تا تن خود را به تيرِ كيد خصم ، اِسپَر كند
جز صفات داورى در وى نيابد يك صفت
آن كه عقل خويش را بر خويشتن داور كند
داورش خوانَد ولىّ و احمدش خوانَد وصى
هم وصايت هم ولايت ز احمد و داور كند
در غدير خُم ، خطاب آمد ز حق بر مصطفى
تا على را او ولى بر مِهتر و كِهتر كند
تا رسانَد بر خلايقْ مصطفى امر خداى
از جهاز اشتران از بهر خود ، منبر كند
گِرد آيند از قبايل اندر آن دشت و نبى
خطبه بر منبر ، پىِ امر خلافت سر كند
گويد: آن كاو را منم مولا ، على مولاى اوست
زينهار از طاعت او گر كسى سر در كند .^۲