۴۱۰۷.امام على عليه ‏السلامـ در هنگام فرود آمدن در ذوقار ، پس از بيعت گرفتن و در جمع حاضران ـ : حوادثى پيش آمد كه به خاطر تسليم بودن به فرمان الهى در آنچه كه ما را بدان امتحان مى‏كرد و به اميد ثواب خداوندى ، در آنها شكيبايى كرديم ، حال آن كه چون خارى در چشممان بود و صبورى بر اين امور ، از اين كه مسلمانان پراكنده شوند و خونشان ريخته شود ، مناسب‏تر بود .

۴۱۰۸.الإرشادـ به نقل از عمرو بن شمر ، از رجال خود ـ : از امير مؤمنان على بن ابى طالب شنيديم كه مى‏فرمود : «از زمانى كه خداوند ، محمد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله را برانگيخت ، آسايش نديدم . خدا را سپاس مى‏گويم . به خدا سوگند كه در خردسالى ، انديشناك بودم و در بزرگسالى ، مجاهدت كردم ، با مشركان جنگيدم و با منافقان دشمنى كردم تا آن كه خداوند ، پيامبر خود را قبضِ روح كرد و اين ، واقعه‏اى بزرگ بود . همواره در ترس و نگرانى بودم . مى‏ترسيدم پيشامدى رخ نمايد كه تاب ايستادگى در برابر آن را نداشته باشم . سپاسْ خداى را كه جز خوبى نديدم .
به خدا سوگند ، همواره از دوران نوجوانى تاكنون كه كهن‏سال شده‏ام ، شمشير مى‏زنم و آنچه مرا به شكيبايى وامى‏داشت ، آن بود كه همه در راه خدا و در راه پيامبر خدا بود و اميدوارم كه راحتى، نزديك و زود باشد و علايم آن را ديده‏ام» .
[ راويان] گفتند : پس از اين سخنرانى مدّت زيادى نماند كه به شهادت رسيد .

۴۱۰۹.امام صادق عليه ‏السلام : هنگامى كه مرگ فاطمه عليهاالسلام فرا رسيد ، گريست . امير مؤمنان به وى گفت : «بانوى من! چرا گريه مى‏كنى؟»
پاسخ داد: «براى آنچه پس‏از من‏خواهى ديد، مى‏گِريم».
[ على عليه ‏السلام ] گفت : «گريه مكن . به خدا سوگند ، در نزد من در راه خدا ، اين رنج‏ها خُرد است» .

۴۱۰۷.عنه عليه ‏السلامـ فيما قالَهُ بَعدَ أخذِ البَيعَةِ عَلى مَن حَضَرَهُ لَمّا نَزَلَ بِذي قارٍ ـ :قَد جَرَت اُمورٌ صَبَرنا فيها ، وفي أعيُنِنَا القَذى ؛ تَسليما لِأَمرِ اللّه‏ِ تَعالى فيمَا امتَحَنَنا بِهِ ؛ رَجاءَ الثَّوابِ عَلى ذلِكَ ، وكانَ الصَّبرُ عَلَيها أمثَلَ مِن أن يَتَفَرَّقَ المُسلِمونَ ، وتُسفَكَ دِماؤُهُم . ^۱

۴۱۰۸.الإرشاد عن عمرو بن شمر عن رجاله : سَمِعنا أميرَ المُؤمِنينَ عَلِيَّ بنَ أبي طالِبٍ عليه ‏السلام يَقولُ : ما رَأَيتُ مُنذُ بَعَثَ اللّه‏ُ مُحَمَّدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله رَخاءً ، فَالحَمدُِللّه‏ِ ، وَاللّه‏ِ لَقَد خِفتُ صَغيرا ، وجاهَدتُ كَبيرا ، اُقاتِلُ المُشرِكينَ ، واُعادِي المُنافِقينَ ، حَتّى قَبَضَ اللّه‏ُ نَبِيَّهُ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله فَكانَتِ الطّامَّةُ الكُبرى ، فَلَم أزَل حَذِرا وَجِلاً ، أخافُ أن يَكونَ ما لا يَسَعُني مَعَهُ المُقامُ ، فَلَم أرَ بِحَمدِ اللّه‏ِ إلّا خَيرا .
وَاللّه‏ِ ، ما زِلتُ أضرِبُ بِسَيفي صَبِيّا حَتّى صِرتُ شَيخا ، وأنَّهُ لَيُصَبِّرُني عَلى ما أنَا فيهِ أنَّ ذلِكَ كُلَّهُ فِي اللّه‏ِ ورَسولِهِ ، وأنَا أرجو أن يَكونَ الرَّوحُ عاجِلاً قَريبا ، فَقَد رَأَيتُ أسبابَهُ .
قالوا : فَما بَقِيَ بَعدَ هذِهِ المَقالَةِ إلّا يَسيرا حَتى اُصيبَ عليه ‏السلام . ^۲

۴۱۰۹.الإمام الصادق عليه ‏السلام : لَمّا حَضَرَت فاطِمَةَ الوَفاةُ بَكَت ، فَقالَ لَها أميرُ المُؤمِنينَ : يا سَيِّدتي ما يُبكيكِ ؟ قالَت : أبكي لِما تَلقى بَعدي . فَقالَ لَها : لا تَبكي ، فَوَاللّه‏ِ إنَّ ذلِكِ لَصَغيرٌ عِندي في ذاتِ اللّه‏ِ . ^۳