۳۵۴۹.عيون أخبار الرضاـ به نقل از ابو صَلت هِروى ـ: روزى مأمون به امام رضا عليه السلام گفت : اى ابوالحسن! از جدّت امير مؤمنان به من خبر بده كه به چه جهت و به چه مفهوم، وى تقسيم كننده بهشت و دوزخ است؟ در اين خصوص، ذهنم بسيار مشغول است؟
امام رضا عليه السلام فرمود : «اى امير مؤمنان! آيا از پدرت، از طريق پدرانش از عبد اللّه بن عبّاس روايت نكرده اى كه او گفت : از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمود : دوستى با على ايمان ، و دشمنى با او كفر است ؟ ».
گفت : چرا.
امام رضا عليه السلام فرمود : «اگر تقسيم بهشت و دوزخ بر پايه دوستى و دشمنىِ او باشد، او تقسيم كننده بهشت و دوزخ خواهد بود».
مأمون گفت : اى ابو الحسن! خداوند، مرا بدون تو زنده نگه ندارد! گواهى مى دهم كه تو وارث دانش پيامبر خدايى.
[ ابو صَلْت هِرَوى مى گويد :] هنگامى كه امام رضا عليه السلام به منزلش برگشت، نزدش رفتم و گفتم : اى فرزند پيامبر خدا، چه قدر زيبا به امير مؤمنان پاسخ گفتى!
امام رضا عليه السلام فرمود : «اى ابو صلت! با وى متناسب با فهم او سخن گفتم. از پدرم شنيدم كه از پدرانش از على عليه السلام روايت مى كرد كه او گفت : پيامبر خدا فرمود : اى على! تو در روز قيامت، تقسيم كننده بهشتى. به دوزخ مى گويى : اين، مال من و اين، مال تو! ». ۱
۳۵۵۰.بشارة المصطفىـ به نقل از عيسى بن فاشى ـ: زمانى از مدائن به بغداد آمدم. وارد خيابانى شدم كه تاكنون از آن نگذشته بودم و در آن جا گروه زيادى از محدّثان را در كنار محدّثى ديدم. از مَركبم پايين آمدم و در انتهاى جمعيت نشستم. هنگامى كه مجلسْ تمام شد و مردم پراكنده شدند، نزد محدّث رفتم تا چند چيز از وى بپرسم. محدّث، احمد بن حنبل بود. گفتم : خدا عزّتت دهد! من از مردم عراقم و مذهب ما دوستى اهل بيت عليهم السلام است. رواياتى به دست ما مى رسد كه لازم است درستى آنها را بدانيم . آيا از تو درباره پاره اى از اين روايات بپرسم؟
گفت : بپرس.
گفتم : آيا حديثى درباره على بن ابى طالب عليه السلام روايت شده كه «تو تقسيم كننده جهنّمى»؟
در كنار احمد بن حنبل ، احمد بن نصر بن مالك بود. احمد بن نصر بن مالك، منكر چنين نقلى شد؛ ولى احمد [بن حنبل] ، او را ساكت كرد و گفت : او مى پرسد.
آن گاه گفت : سند اين حديث، [ در نزد من] داراى ايراد است؛ امّا در حديث ديگرى هست كه : «پروردگارا! دوستِ او را دوست ، و دشمن او را دشمن بدار» و اين حديث، صحيح است و بى نياز كننده از آن حديث است؛ و رواست كه دوستدار او ، در بهشت و دشمن او ، در دوزخ باشد. بنا بر اين، معناى آن حديث در اين حديث هست.
