۳۷۰۱.شرح نهج البلاغة :ابوطالب، هرگاه محلّ خواب پيامبر صلى الله عليه و آله معلوم بود، بسيارى وقت ها بر وى نگران مى شد و او را از جايش بلند مى كرد و پسرش على عليه السلام را به جاى او مى خوابانْد. شبى على عليه السلام به وى فرمود : «اى پدر! من كشته مى شوم». ابوطالب گفت :


پسرم شكيبايى كن كه شكيبايى عاقلانه است
راه هر موجود زنده اى به مرگ مى انجامد.
تقدير در دست خداست و آزمايشى سنگين است
فدا شدن در راه دوست و فرزندِ دوست.
در راه بزرگْ برخوردار از حَسَب درخشان
و سخاوت، و كريمى كه نجيب است .
اگر مرگ، تو را در رسيد، تيرى كه رها شده است
گاه به هدف مى خورَد و گاه نمى خورَد.
هر زنده اى، گرچه عمرش فراوان باشد
از مزه مرگ، نصيب خود را خواهد چشيد.
على عليه السلام پاسخ داد :


«آيا مرا به شكيبايى در راه يارى احمد، فرمان مى دهى؟
سوگند به خدا، آنچه كه گفتم، از روى ناشكيبايى نبود.
امّا من دوست دارم كه يارى كردنم را ببينى
و بدانى كه همواره، فرمانبر توام.
به خاطر خدا، در يارى احمد، تلاش خواهم كرد
پيامبر هدايت و ستوده شده در كودكى و بزرگى».

۳۷۰۱.شرح نهج البلاغة :كانَ أبو طالِبٍ كَثيرا ما يَخافُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله البَياتَ إذا عَرَفَ مَضجَعَهُ ، يُقيمُهُ لَيلاً مِن مَنامِهِ ، ويُضجِعُ ابنَهُ عَلِيّا مَكانَهُ ، فَقالَ لَهُ عَلِيٌّ لَيلَةً : يا أبَتِ ، إنّي مَقتولٌ . فَقالَ لَهُ :


اِصبِرَن يا بُنَيَّ فَالصَّبرُ أحجى
كُلُّ حَيٍّ مَصيرُهُ لِشَعوبِ
قَدَّرَ اللّهُ وَالبَلاءُ شَديدُ
لِفِداءِ الحَبيبِ وَابنِ الحَبيبِ
لِفِداءِ الأَغَرِّ ذِي الحَسَبِ الثا
قِبِ وَالباعِ وَالكريمِ النَّجيبِ
إن تُصِبكَ المَنونُ فَالنَّبلُ تُبرى
فَمُصيبٌ مِنها وغَيرُ مُصيبِ
كُلُّ حَيٍّ وإن تَمَلّى بِعُمرِ
آخِذٌ مِن مَذاقِها بِنَصيبِ
فَأَجابَ عَلِيٌّ عليه السلام فَقالَ لَهُ :


أتَأمُرُني بِالصَّبرِ في نَصرِ أحمَدِ
ووَاللّهِ ما قُلتُ الَّذي قُلتُ جازِعا
ولكِنَّنيأحبَبتُ أن تَرى نُصرَتي
وتَعلَمَ أنّي لَم أزَل لَكَ طائِعا
سَأَسعى لِوَجهِ اللّهِ في نَصرِ أحمَدِ
نَبِيِّ الهُدَى المَحمودِ طِفلاً ويافِعا^۱