۳۷۳۲.امام صادق عليه السلامـ در دعاى روز غدير ـ: امير مؤمنان، على بن ابى طالب عليه السلام ، بنده خدا ، برادر پيامبر خدا ، صدّيق اكبر ، حجّت بر بندگان خدا (كه به او پيامبر و دين حق و روش خدا تأييد شد) ، نشانه دين خدا ، گنجينه دانش او ، مخزن غيب خدا، محلّ راز خدا، امين خدا بر بندگانش، و گواه او در ميان خلقش بود.
۳۷۳۳.شرح نهج البلاغةـ به نقل از زراره ـ: به امام صادق عليه السلام گفته شد كه در اين جا مردمى هستند كه على عليه السلام را تنقيص مى كنند.
فرمود : «بى پدرها! به چه چيزى او را تنقيص مى كنند؟ آيا در او جاى ايراد وجود دارد؟! سوگند به خدا كه هيچ گاه ، دو كارِ مورد طاعت خدا براى على عليه السلام پيش نيامد ، جز آن كه سخت ترين و شديدترينِ آن دو را بر خودش، انجام داد. به گونه اى عبادت مى كرد كه گويى بين بهشت و دوزخ ، ايستاده است ، به پاداش اين گروه نگاه مى كرد و براى آن انجام مى داد و به عِقاب آن گروه نگاه مى كرد و براى [ دورى از ]آن انجام مى داد؛ و هرگاه به نماز مى ايستاد و مى گفت : «وَجَّهتُ وجهى؛ رويم را به سوى او (خدا) كردم» ، رنگش تغيير مى كرد ، به گونه اى كه در چهره اش نمايان مى شد.
و [در عمر خويش،] هزار بنده را از دستْ رنج خود ، آزاد كرد كه براى هر كدام ، عرق جبين ريخته و دستش متورّم شده بود. به وى مژده دادند كه چشمه اى در زمينش جوشيده است، چون [جوششِ خون از ]گردن شتر قربانى . گفت : «وارثان را به شرّ ، مژده ده!». آن گاه آن را صدقه اى براى فقيران ، زمينگيران و در راه ماندگان ، تا پايان جهان قرار داد ، تا خداوند ، آتش را از چهره او ، و چهره او را از آتش ، باز دارد.
