۳۲۰۰.الأمالى ، طوسىـ به نقل از عبد اللّه بن مسعود ـ: پيامبر خدا را ديدم، در حالى كه دستش در دست على بن ابى طالب عليه السلام بود و آن را مى چرخانْد. گفتم : اى پيامبر خدا! جايگاه على نزد تو چگونه است؟
فرمود : «مثل جايگاه من نزد خدا».

۳۲۰۱.بشارة المصطفىـ به نقل از ابن مسعود ـ: پيامبر خدا در حالى كه دست در دست على عليه السلام داشت و به وى لبخند مى زد، به من نگاه كرد. گفتم : اى پيامبر خدا! جايگاه على نزد تو چگونه است؟
فرمود : «چون جايگاه من نزد خداى عز و جل».

۳۲۰۲.تاريخ دمشقـ به نقل از جابر بن عبد اللّه ـ: پيامبر خدا حركت كرد تا به خُم رسيد. مردم از او كناره گرفتند و على بن ابى طالب عليه السلام با وى فرود آمد. دورى مردم از وى ، بر پيامبر صلى الله عليه و آله سنگين آمد. به على عليه السلام دستور داد تا مردم را گرد آورَد. وقتى آنان گِرد آمدند، برپا ايستاد و در حالى كه به على عليه السلام تكيه داده بود، حمد و سپاس خداى را به جا آورد و فرمود : «اى مردم! طفره رفتن و دورى گزيدنتان از من، بر من گران آمد، به گونه اى كه پنداشتم هيچ درختى نزد شما از درختى كه پيش من است، ناگوارتر نيست». ^۱
آن گاه فرمود : «امّا خداوند، على بن ابى طالب را نسبت به من، همچون من نسبت به خودش قرار داده است. خداوند از او خشنود باشد، چنان كه من از او خشنودم؛ زيرا او هيچ چيزى را بر نزديكى و محبّت من برنگزيده است».
آن گاه،دو دست خود را بلند كرد و فرمود:«پروردگارا ! آن كه من مولاى اويم، اين على مولاى اوست. پروردگارا ! دوستدار على را دوست بدار و دشمنش را دشمن بدار».

ر . ك : ج 2 ص 37 (احاديث منزلت) .

۳۲۰۰.الأمالي للطوسي عن عبد اللّه بن مسعود :رَأَيتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله وكَفُّهُ في كَفِّ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام وهُوَ يُقَلِّبُهُ . فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، ما مَنزِلَةُ عَلِيٍّ مِنكَ ؟ فَقالَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيهِ : كَمَنزِلَتي مِنَ اللّهِ . ^۱

۳۲۰۱.بشارة المصطفى عن ابن مسعود :نَظَرَ إلَيَّ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله وهُوَ واضِعُ كَفّهِ في كَفِّ عَلِيٍّ عليه السلام مُبتَسِما في وَجهِهِ ، فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، ما مَنزِلَةُ عَلِيٍّ مِنكَ ؟ قالَ : كَمَنزِلَتي عِندَ اللّهِ عَزَّ وجَلَّ . ^۲

۳۲۰۲.تاريخ دمشق عن جابر بن عبد اللّه :إنَّ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله نَزَلَ بِخُمٍّ ، فَتَنَحَّى النّاسُ عَنهُ ، ونَزَلَ مَعَهُ عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ ، فَشَقَّ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله تَأَخُّرُ النّاسِ عَنهُ ، فَأَمَرَ عَلِيّا لِيَجمَعَهُم ، فَلَمَّا اجتَمَعوا قامَ فيهِم وهُوَ مُتَوَسِّدٌ عَلى عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ ، فَحَمِدَ اللّهَ ، وأثنى عَلَيهِ ، ثُمَّ قالَ :
أيُّهَا النّاسُ ! إنّي قَد كَرِهتُ تَخَلُّفَكُم وتَنَحِّيَكُم عَنّي حَتّى خُيِّلَ إلَيَّ أنَّهُ لَيسَ مِن شَجَرَةٍ أبغَضَ إلَيكُم مِن شَجَرَةٍ تَليني .
ثُمَّ قالَ : لكِنَّ عَلِيَّ بنَ أبي طالِبٍ أنزَلَهُ [اللّهُ] مِنّي بِمَنزِلَتي عِندَهُ ، فَرَضِيَ اللّهُ عَنهُ كَما أنَا راضٍ عَنهُ ، فَإِنَّهُ لا يَختارُ عَلى قُربي ومَحَبَّتي شَيئا .
ثُمَّ رَفَعَ يَدَيهِ فَقالَ : اللّهُمَّ مَن كُنتُ مَولاهُ فَعَلِيٌّ مَولاهُ ، اللّهُمَّ والِ مَن والاهُ ، وعادِ مَن عاداهُ . ^۳

راجع : ج 2 ص 36 (احاديث المنزلة) .