۳۱۱۲.ينابيع المودّةـ به نقل از اصبغ بن نباته ـ: هنگامى كه على عليه السلام به كوفه آمد، چهل روز در نماز صبح براى مردم ، [ سوره ] «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى» را خواند. بعضى بر وى خُرده گرفتند . [ در جواب ]فرمود : «من ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه قرآن را مى شناسم. هيچ سخنى [از قرآن] نازل نشده، جز آن كه مى دانم درباره چه كسى، در چه روزى و در چه جايى نازل شده است. آيا نخوانده ايد كه : «قطعا در صحيفه هاى گذشته اين [ معنا] هست؛ صحيفه هاى ابراهيم و موسى» ؟ سوگند به خدا، آن در پيش من است ، از دوستم پيامبر خدا و از ابراهيم و موسى عليهماالسلام به ارث برده ام. سوگند به خدا ، من كسى هستم كه خداوند، درباره من اين آيه را نازل كرده است : «و گوشى شنوا، آن را نگه دارد» . ما نزد پيامبر خدا بوديم و ما را از وحى، خبردار مى ساخت. من آن را به خاطر مى سپردم و ديگران از دست مى دادند و وقتى از نزد او بيرون مى آمديم، مى گفتند : «چند لحظه پيش ، چه گفت؟» .

۳۱۱۳.امام صادق عليه السلامـ درباره سخن خداوند :«و گوشى شنوا، آن را نگه دارد»ـ: گوش امير مؤمنان، آنچه را كه بود و خواهد بود، از خداوند به خاطر سپرده بود.

ر . ك : ج 10 ص 535 (آنچه شنيد ، فراموش نكرد) .
شواهد التنزيل : ج 2 ص 361 ـ 380.

۳۱۱۲.ينابيع المودّة عن الأصبغ بن نباتة :لَمّا قَدِمَ عَلِيٌّ عليه السلام الكوفَةَ صَلّى بِالنّاسِ أربَعينَ صَباحا يَقرَأُ : «سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى»^۱ فَعابَهُ بَعضٌ ، فَقالَ :
إنّي لَأَعرِفُ ناسِخَهُ ومَنسوخَهُ ، ومُحكَمَهُ ومُتَشابِهَهُ ، وما حَرفٌ نَزَلَ إلّا وأنَا أعرِفُ فيمَن اُنزِلَ ، وفي أيِّ يَومٍ ، وأيِّ مَوضِعٍ اُنزِلَ ، أماتَقرَؤونَ : «إِنَّ هَـذَا لَفِى الصُّحُفِ الْأُولَى * صُحُفِ إِبْرَ هِيمَ وَ مُوسَى»^۲ وَاللّهِ هِيَ عِندي ، وَرِثتُها مِن حَبيبي رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله ومِن إبراهيمَ وموسى عليهماالسلام ، وَاللّهِ أنَا الَّذي أنزَلَ اللّهُ فِيَّ : «وَ تَعِيَهَآ أُذُنٌ وَ عِيَةٌ» ، فَإِنّا كُنّا عِندَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله فَيُخبِرُنا بِالوَحيِ فَأَعيهِ ويَفوتُهُم ، فَإِذا خَرَجنا قالوا : «مَاذَا قَالَ ءَانِفًا»^۳ . ^۴

۳۱۱۳.الإمام الصادق عليه السلامـ في قَولِهِ تَعالى: «وَ تَعِيَهَآ أُذُنٌ وَ عِيَةٌ» ـ : وَعَتها اُذُنُ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام مِنَ اللّهِ ما كانَ وما يَكونُ . ^۵

راجع : ج 10 ص 534 (لم ينس ما سمعه) .
شواهد التنزيل : ج 2 ص 361 ـ 380 .