۲۵۸۵.امام على عليه السلامـ برگرفته نامه وى به معاويه ـ: ستم و باطلگرايى ، انسان را خواه در دين و خواه در دنيايش ، به هلاكت مى افكند و كاستى هايش را نزد عيبجوىِ وى ، آشكار مى كند . و تو ، خود ، خوب مى دانى كه نمى توانى آنچه را از دست رفتنش مقدّر است ، به دست آرى . گروهى خواستار چيزى به ناحق شدند و آن را به خدا نسبت دادند . پس خداى ايشان را دروغگو شمرد .
پروا كن از روزى كه هر كس سرانجام كارش را ستوده ساخته ، در آن روز مورد غبطه قرار مى گيرد و هركس زمامش را به شيطان وا نهاده و خودْ مهارش را در دست نگرفته ، پشيمانى مى كشد .
ما را به حكم قرآن فرا خواندى ، حال آن كه اهلِ آن نيستى ؛ و ما تو را اجابت نكرديم ، بلكه حكم قرآن را پذيرفتيم . والسّلام!

۲۵۸۵.الإمام عليّ عليه السلامـ مِن كِتابٍ لَهُ إلى مُعاوِيَةَ ـ: وإنَّ البَغيَ وَالزّورَ يوتِغانِ ^۱ المَرءَ في دينِهِ ودُنياهُ ، ويُبدِيانِ خَلَلَهُ عِندَ مَن يَعيبُهُ . وقَد عَلِمتُ أنَّكَ غَيرُ مُدرِكٍ ما قُضِيَ فَواتُهُ . وقَد رامَ أقوامٌ أمرا بِغَيرِ الحَقِّ ، فَتَأَ لَّوا عَلَى اللّهِ فَأَكذَبَهُم . فَاحذَر يَوما يَغتَبِطُ فيهِ مَن أحمَدَ عاقِبَةَ عَمَلِهِ ، ويَندَمُ مَن أمكَنَ الشَّيطانَ مِن قِيادِهِ فَلَم يُجاذِبهُ . وقَد دَعَوتَنا إلى حُكمِ القُرآنِ ولَستَ مِن أهلِهِ ، ولَسنا إيّاكَ أجَبنا ، ولكِنّا أجَبنَا القُرآنَ في حُكمِهِ . وَالسَّلامُ . ^۲