۱۵۳۴.أنساب الأشرافـ به نقل از حَكَم ـ: على عليه السلام را ديدم كه برايش چند ظرف عسل آوردند . پس يتيمان را فرا خواند و فرمود : «آهسته حركت كنيد و عسل بخوريد» ، تا آن جا كه آرزو كردم يتيمى بودم . آن گاه ، عسل ها را ميان مردم ، قسمت كرد و ظرفى باقى ماند . سپس دستور داد كه به اهل مسجد ، خورانده شود .
۱۵۳۵.المناقب ، ابن شهر آشوب :على عليه السلام ، زنى را ديد كه مشك آبى بر دوش دارد . مشك را از او گرفت و تا خانه اش بُرد . آن گاه از احوالش پرسيد .
زن گفت : على بن ابى طالب ، شوهرم را به يكى از مناطق مرزى فرستاد . او كشته شد و كودكانى يتيم برايم به جاى گذاشت . چيزى ندارم و نياز ، مرا به كلفتى مردم ، وا داشته است .
على عليه السلام بازگشت و آن شب را تا صبح ، مضطرب بود .
هنگامى كه صبح شد ، زنبيلى غذا به دوش گرفت . برخى گفتند : بگذار به جاى تو بر دوش كشيم .
فرمود : «چه كسى روز قيامت ، گناه مرا بر دوش مى كشد؟» .
سپس به درِ خانه آمد و در را كوبيد .
زن گفت : كيستى؟
فرمود : «بنده اى كه ديروز ، مشك آبت را به دوش كشيد . در را باز كن . غذايى براى كودكان ، همراه من است» .
زن گفت : خدا از تو خشنود باشد و ميان من و على بن ابى طالب ، داورى كند!
سپس داخل خانه شد و فرمود : «دوست مى دارم ثوابى به دست آورم . تو خمير مى كنى و نان مى پزى يا كودكان را سرگرم مى كنى تا من نان بپزم؟» .
زن گفت : من به پختن نان ، آگاه تر و بر آن ، توانمندترم . تو با كودكان باش و آنان را سرگرم كن ، تا از پختن نان ، فارغ شوم .
زن به سوى آردها رفت و آنها را خمير كرد و على عليه السلام به سوى گوشت رفت و آن را پخت و از خرما و گوشت و ديگر خوراكى ها ، لقمه به دهان كودكان مى گذاشت ، و هرگاه كودكان ، لقمه اى مى خوردند ، به آنها مى گفت : «فرزندم! على بن ابى طالب را حلال كن به خاطر آنچه بر تو گذشته است» .
وقتى زن ، آرد را خمير كرد ، گفت : اى بنده خدا! تنور را روشن كن . على عليه السلام ، شتابان ، براى روشن كردنش حركت كرد . وقتى شعله ورش ساخت و به صورتش برخورد كرد ، گفت : «اى على! بچش . اين است كيفر كسى كه بيوه زنان و يتيمان را رها سازد» .
زنى [ ديگر] كه على عليه السلام را مى شناخت ، او را ديد و گفت : واى بر تو اى زن! اين ، امير مؤمنان است .
راوى گويد : زن ، با شتاب مى گفت : شرمنده ات هستم ، اى امير مؤمنان!
فرمود : «من شرمنده تو هستم ، اى بنده خدا! از آن رو كه درباره ات كوتاهى كرده ام» . ۱
