5 / 15 ـ 3
عقيل
۱۵۵۰.امام صادق عليه السلام :هنگامى كه على عليه السلام به حكومت رسيد ، بر منبر رفت و خدا را حمد و سپاس گفت . آن گاه فرمود : «به خداوند سوگند كه از ثروت هاى عمومى شما ، درهمى بر ندارم تا زمانى كه درخت خرمايى در مدينه دارم . به خود باز گرديد و انصاف دهيد . آيا گمان مى بريد كه خود را محروم مى سازم و به شما مى بخشم؟» .
راوى گويد : [ در اين هنگام] عقيل بلند شد و گفت : به خدا سوگند ، مرا و سياهى در مدينه را يكسان قرار مى دهى؟!
فرمود : «بنشين! آيا كسى ديگر جز تو نبود كه سخن بگويد؟ تو بر آن سياه ، برترى ندارى ، جز به سبقت در دين يا پارسايى» .
۱۵۵۱.امام على عليه السلام :به خدا سوگند ، اگر شب را روى گياه خاردار به سر برم يا در طوق هاى آهنين كشيده شوم ، برايم خوش تر است كه در روز رستاخيز ، خدا و رسولش را ملاقات كنم ، در حالى كه ستمكار بر برخى بندگان باشم ، و به ناحق ، چيزى را به دست آورده باشم ؛ و چگونه ستم روا دارم بر كسى به خاطر جانى كه به سرعت به سوى نابودى روان است و ماندنش در خاك ، طولانى است؟ به خدا سوگند ، عقيل را ديدم كه سخت نيازمند است و از من ، يك من از گندم شما را تقاضا كرد و كودكانش را ديدم كه از تنگ دستى ، ژوليده موى و تيره رنگ بودند ؛ گويى چهره هايشان با نيلْ سياه و كبود شده است ، و عقيل ، پى در پى به من مراجعه كرد و خواسته اش را تكرار كرد . به گفته هايش گوش دادم . پنداشت كه دينم را به او مى فروشم و از او پيروى مى كنم و راه خودم را ترك مى كنم .
پس آهنى برايش گداختم . آن گاه ، آن را به تنش نزديك ساختم تا از آن عبرت گيرد . پس فرياد برآورد ، مانند بيمار از درد . نزديك بود از حرارتش بگدازد . سپس به وى گفتم : نوحه گرانِ كودك از دست داده ، بر تو بگِريند اى عقيل! تو از آهنى مى نالى كه انسانى به بازيچه ، آن را گرم ساخته و مرا به سوى آتشى مى كشانى كه خداى جبّار ، از روى خشم ، آن را برافروخته؟ تو از آزار آهن داغ بنالى و من از آتش دوزخ ننالم؟
