۱۳۸۳.امام على عليه السلامـ در توصيف پيشواى حق ـ: مى دانيد كه شايسته نيست بخيل ، بر ناموس ، جان ها ، غنيمت ها ، احكام و پيشوايىِ مسلمانان ، ولايت يابد تا در مال هاى آنان ، حريص گردد ؛ و نه نادان ، تا به نادانى خويش ، مسلمانان را به گمراهى بَرَد ؛ و نه ستمكار ، تا به ستم ، عطاى آنان را بِبُرد ؛ و نه بى عدالت در تقسيم مال ، تا به گروهى ببخشد و گروهى را محروم سازد ؛ و نه آن كه به خاطرِ حكم كردن ، رشوه ستانَد ، تا حقوق را پايمال كند و آن را چنان كه بايد ، نرساند ؛ و نه آن كه سنّت را ضايع سازد و امّت را به هلاكت در اندازد .
۱۳۸۴.امام على عليه السلامـ از حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: آن كه نزديكانش فاسد شوند ، مانند كسى است كه آب در گلويش گير كند [ و راه علاجى نيابد] ؛ چرا كه هرچه در گلو گير كند ، با آبْ برطرف شود .
۱۳۸۵.امام على عليه السلام :آفتِ كارها ، ناتوانى كارگزاران است .
۱۳۸۶.امام على عليه السلام :در كارهايت ، بر تنبل ها تكيه مكن .
۱۳۸۷.امام على عليه السلام :آن كه دست يارش به او خيانت ورزد ، مديريتش نافرجام گردد .
۱۳۸۸.امام على عليه السلام :دروغگويى سفيران ، تباهى به بار آورَد ، مقصود را از بين بَرَد ، دورانديشى را برهم زند ، و تصميم را بشكند . ۱