۱۶۷۲.الغاراتـ به نقل از شعبى ـ: على عليه السلام سپرش را نزد يك نصرانى يافت . او را نزد شريح برد و شكايت كرد . شريح ، وقتى به او نگاه كرد ، خواست به سمت ديگرى برود .
[ على عليه السلام ] فرمود : «در جايت باش» و در كنارش نشست و فرمود : «اى شريح! اگر طرف دعوايم مسلمان بود ، حتماً در كنارش مى نشستم ؛ ولى او نصرانى است و پيامبر خدا فرمود : اگر شما و آنان (اهل كتاب) در راهى قرار گرفتيد ، آنان را به تنگى راه واداريد و آنان را كوچك شماريد ، آن گونه كه خدا كوچك شمرده است ؛ ولى ستم نكنيد » .
آن گاه على عليه السلام فرمود : «اين ، سپرِ من است . آن را نفروخته ام و نبخشيده ام» .
شريح به نصرانى گفت : امير مؤمنان ، چه مى گويد؟
نصرانى گفت : اين سپر ، سپر من است و امير مؤمنان ، به نظر من دروغگو نيست .
شريح رو به على عليه السلام كرد و گفت : اى امير مؤمنان! آيا بيّنه دارى؟
فرمود : «نه» .
پس شريح به نفع نصرانى حكم كرد .
پس [ نصرانى] شادمان ، راه افتاد و سپس برگشت و گفت : بدانيد كه من گواهى مى دهم كه اين داورى ، [ از سنخ ]داورى هاى پيامبران است . امير مؤمنان ، مرا نزد قاضى خود مى آورد و او بر زيانش داورى مى كند! گواهى مى دهم كه خدايى جز خداى يگانه نيست ، يكتاست و همتايى ندارد و محمّد بنده و فرستاده اوست. به خدا سوگند اى امير مؤمنان! سپر ، سپر توست . سپاه به راه افتاده بود و تو به سوى صفّين مى رفتى كه از شتر گندمگون تو افتاد .
آن گاه امير مؤمنان فرمود : «حالا كه اسلام آوردى ، سپر از آنِ تو» و او را بر اسبى [كه بدو بخشيد ]سوار كرد .
