۱۸۸۹.امام على عليه السلامـ در سفارش نامه اش به مالك اشتر ـ: همچنين زمامدار را نزديكان و خويشاوندانى است كه خوى استبداد و گردن فرازى و كمىِ انصاف در معامله ها دارند . ريشه آن را با بُريدن اسباب آن ، درآور و به هيچ يك از اطرافيان و خويشاوندانت زمينى را به بخشش وا مگذار ، و مبادا در تو طمع كنند با بستن پيمانى كه همسايگان را زيان برساند در بهره آب ، يا كارى مشترك كه رنج آن را بر عهده ديگران نهند . پس گوارايى اش براى آنان باشد نه تو و عيب آن در دنيا و آخرت ، بر تو مانَد .
وحق را از آنِ هر كه باشد ، بر عهده دار ، نزديك يا دور ، و در اين باره ، شكيبا باش و اين شكيبايى را به حساب خداوند بگذار ، هر چند اين رفتار ، با خويشاوندان و اطرافيانت باشد ، و عاقبت آن را در نظر بگير با دشوارى هايى كه برايت آورَد ؛ چرا كه پايان آن ، پسنديده است .
۱۸۹۰.امام على عليه السلامـ در سفارش نامه اش به مالك اشتر ـ: بپرهيز از خودكامگى در آنچه مردم ، در آن يكسان اند ؛ و بپرهيز از غفلت در آنچه بدان توجّه شود ، از آنچه در ديده ها نمايان است ؛ چرا كه آنچه به ناروا گرفته باشى ، به ديگران برگردد و به زودى ، پرده كارها از پيش ديده ات برداشته شود و داد ستمديده را از تو بستانند .
۱۸۹۱.امام على عليه السلامـ دربـاره عـثمان ـ: در كـوتـاه سخن ، روش او را براى شما بگويم : او به استبداد و خودكامگى فرمان مى رانْد و اين ، سبب تباهى كارها شد . و شما بى تابى كرديد و آن هم ناستوده بود . و خداوند را حكمى است كه واقع شود بر خودكامه و ناشكيبا .
