۱۹۶۵.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: با آزاد مردان ، تنها با بزرگوارى رفتار كنيد ، با مردمان متوسط ، با ميل و هراس ، و با مردمان پست ، با تحقير و سبُكى .
۱۹۶۶.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: هر گاه دوستى دارى كه برادرى و دوستى اش را نمى پسندى ، آن را براى مردمْ آشكار مساز ؛ چرا كه چنين دوستى ، مانند شمشير كُند در خانه آدمى است ؛ دشمن را مى ترساند و دشمن نمى داند كه بُرنده است يا كُند .
۱۹۶۷.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: هر گاه يكى از يارانت به تو نيكى روا داشت ، نهايتِ خوبى را در حقّ او روا مدار و قدرى از آن را وا گذار كه به هنگام آشكار شدن خيرخواهى فراوان او ، بر آن بيفزايى .
۱۹۶۸.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: برخى از مردمان اند كه اگر بر نيكى شان بيفزايى ، كم كنند ، و اگر آنان را دوست ويژه قلمداد كنى ، تو را سبُك سازند . خشنودى شان را جايگاهى نيست كه آن را بشناسى و خشمشان مكانى ندارد كه از آن بپرهيزى . اگر با اينان برخورد داشتى ، دوستى هاى عمومى را با آنان به كار بند و آنان را از دوستى خصوصى محروم ساز ، تا آنچه به آنان روا داشتى ، مانعى باشد در برابر آسيب هاى آنان ، و آنچه را از آنان دريغ داشتى ، بردارنده احترام آنان شود .
۱۹۶۹.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: آن كه جمعيتى را مديريت مى كند ، از نگاه خِرَد ، مستى بر او حرام است ؛ چرا كه زشت است نگهبان ، نيازمند كسى شود كه از او پاسدارى كند .
۱۹۷۰.امام على عليه السلامـ در حكمت هاى منسوب به ايشان ـ: مديريت بر مردمان شهر خودت را مپذير ؛ زيرا آنان ، با تو سازگار نشوند ، مگر آن كه تو از جايگاه يك مدير برجسته بيرون روى .
