۲۰۲۵.الجمل:طلحه و زبير به سوى امير مؤمنان رفتند . طلحه ، حكومت عراق را درخواست كرد و زبير، حكومت شام را. على عليه السلام هيچ يك از خواسته هاى آنان را نپذيرفت. آن دو خشمگينانه بازگشتند و نظر وى را كه پيش از آن گمان مى بردند ، فهميدند. دو يا سه روز از او كناره گرفتند . پس نزد او رفتند و تقاضاى ملاقات كردند. على عليه السلام به آنان اذن داد . او (على عليه السلام ) در بالاخانه خود بود. آن دو بالا رفتند و در حضور او نشستند و گفتند: اى اميرمؤمنان! شرايط زمانه را مى دانى و از گرفتارى ما باخبرى . نزد تو آمده ايم تا چيزى به ما ببخشى تا به اوضاعمان سر و سامان دهيم و بتوانيم حقوقى را كه بر گردن داريم، ادا كنيم.
على عليه السلام فرمود: «شما از آنچه كه من در منطقه يَنْبُع ۱ دارم ، باخبريد . اگر مى خواهيد ، مقدارى كه ممكن است براى شما بنويسم».
گفتند: ما نيازى به ثروت [ شخصى] تو در ينبع نداريم.
على عليه السلام فرمود: «پس چه كنم؟».
گفتند: از بيت المال به ما مقدارى اختصاص ده كه زندگى ما را كفايت كند.
امير مؤمنان عليه السلام فرمود: سبحان اللّه ! من چه اختيارى در بيت المال دارم؟ بيت المال، از آنِ مسلمانان است و من ، تنها خزانه دار و امين آنانم. اگر مايل باشيد، بر منبر مى روم و خواسته شما را از مردم مى پرسم. اگر اجازه دادند ، انجام مى دهم. من چه اختيارى نسبت بدان دارم؟ اين براى تمام مسلمانان است، چه اين جا باشند چه نباشند؛ ليكن من عذر خود را به شما گفتم».
آن دو گفتند: ما درصدد به زحمت انداختن تو نيستيم . اگر تو را بدين امر وا داريم ، مسلمانان تو را اجابت نخواهند كرد .
امام عليه السلام به آن دو فرمود: «پس من چه كنم؟».
گفتند: حرف هايت را شنيديم.
