۲۰۲۶.المناقب ، خوارزمىـ به نقل از ابو بشير شيبانى ـ: از بيعت على عليه السلام چيزى نگذشته بود كه طلحه و زبير، نزد او آمدند و گفتند: اى اميرمؤمنان! زمين ما زمينى سخت و ناهموار است و نانخور ما بسيار و درآمد ما اندك.
فرمود: «مگر به شما نگفتم من به هيچ كس چيزى نمى بخشم؟».
گفتند: چرا.
فرمود: «پس همكيشان خود را بياوريد . اگر بدين كار رضايت دادند ، به شما مى بخشم ، وگرنه به شما تنها نخواهم داد، و اگر سرمايه اى نزد من باشد، از سهم خودم به شما خواهم داد . اگر صبر كنيد تا سهم من به دست آيد، از سهم خود به شما مى بخشم».
گفتند: ما از سهم تو چيزى نمى خواهيم و از نزد او بيرون رفتند .
چند روزى نگذشت كه دوباره بازگشتند و گفتند: آيا اجازه عمره به ما مى دهى؟
فرمود: «شما قصد عمره نداريد ؛ بلكه قصد نيرنگ داريد».
۲۰۲۷.دعائم الإسلام:براى ما از على عليه السلام گزارش شده است كه به عمّار بن ياسر ، عبيد اللّه بن ابى رافع و ابوهيثم بن تيّهان فرمان داد كه غنيمتى را ميان مسلمانان تقسيم كنند و به آنان فرمود: «در تقسيم آن، عدالت ورزيد و كسى را بر كسى برترى ندهيد».
آنان محاسبه كردند و دريافتند كه به هريك از مسلمانان، سه دينار مى رسد. پس آن را به مردم دادند. آن گاه طلحه و زبير با پسرانشان آمدند. به هريك از آنان نيز سه دينار بخشيدند. طلحه و زبير گفتند: عمر، اين چنين به ما نمى داد. آيا اين كار را خودسرانه مى كنيد يا دستور پيشوايتان است؟
گفتند: امير مؤمنان به ما اين چنين دستور داد.
طلحه و زبير، نزد على عليه السلام رفتند و او را بر سرِ يكى از زمين هايش زير آفتاب يافتند كه بر كارگرى كه در حضورش كار مى كرد، نظارت داشت.
گفتند: مايلى به سايه برويم؟
فرمود: «آرى» .
آن گاه به وى گفتند: ما سراغ كارگزارانت در تقسيم اين غنيمت رفتيم و آنان ، به اندازه ديگر مردم به ما بخشيدند؟
فرمود : «و شما چه مى خواهيد؟» .
گفتند: عُمر ، اين چنين به ما نمى بخشيد.
فرمود: «پيامبر خدا، چگونه به شما مى بخشيد؟».
ساكت شدند.
آن گاه فرمود: «آيا پيامبر خدا به طور برابر و بدون زيادى بين مسلمانان تقسيم نمى كرد؟».
گفتند: چرا.
فرمود : «به نظرتان روش پيامبر خدا براى پيروى شايسته تر است يا روش عمر؟» .
گفتند: روش پيامبر خدا؛ ولى ـ اى اميرمؤمنان! ـ ما داراى سابقه، دارايى و خويشاوندى هستيم . اگر مى توانى ما را با مردمْ برابر نكنى ، چنين كن.
فرمود: «سابقه شما بيشتر است يا من؟» .
گفتند: سابقه تو.
فرمود: «خويشاوندى شما نزديك تر است يا خويشاوندى من؟» .
گفتند: خويشاوندى تو.
فرمود: «بى نيازى شما بيشتر است يا من؟» .
گفتند: تو ـ اى امير مؤمنان! ـ بى نيازترى .
فرمود: «به خدا سوگند، من و اين كارگر، در اين غنيمت يكسانيم!».
