۲۰۲۸.مروج الذهب:وقتى معاويه كشته شدن شاميان و خشم گرفتنِ مردم عراق را بر آنها ديد، نعمان بن جَبَله تَنوخى را ـ كه پرچمدار قوم خود در ناحيه اى از يمن در قبيله بَهْراء بود ـ فرا خواند و به وى گفت: تصميم گرفته ام فردى كاراتر از تو را كه دينش خالص تر از تو باشد ، بر قبيله ات بگمارم .
نعمان به وى گفت: به راستى كه اگر قوم خود را به پيوستن به سپاهى گِرد آمده فرا مى خوانديم، در واداشتن آنان ، سستى و تأنّى مشهود بود؛ چه رسد كه آنان را به سوى شمشيرهاى بُرنده و نيزه هاى رُدَيْنى ۱ مُشبّك [ بر اثر فراوانى فرورفتگى در يكديگر ]و مردمانى تيزبين فرا مى خوانيم . به خدا سوگند ، من خير و صلاح تو را بر خودم ترجيح دادم و فرمان روايى تو را بر دين خود برگزيدم. خوش بختى و كمال را در راه خواسته هاى تو رها ساختم ، با اين كه آن را مى شناختم و از حق كناره گرفتم ، با اين كه آن را مى ديدم و به هيچ كمالى توفيق نيافتم ، آن گاه كه به خاطر حكومت تو ، با پسر عموى پيامبر خدا و نخستين ايمان آورنده به او و هجرت كننده با او جنگيدم.
[ اى معاويه!] اگر آنچه را در اختيار تو گذارديم، در اختيار او مى گذاشتم، با مردم ، بسيار مهربان تر بود و بيشتر مى بخشيد ؛ ولى ما كار را به تو واگذار كرديم و چاره اى جز به پايان بُردن آن نيست ؛ خواه گم راهى باشد و خواه كمال و پيشرفت ، و حاشا كه كمال و پيشرفت باشد! و به زودى براى انجير و زيتون غوطه ۲ خواهيم جنگيد ؛ زيرا از ميوه ها و نهرهاى بهشت ، محروم شده ايم!
آن گاه به سوى قومش رفت و آهنگ جنگ كرد.
