۱۴۱۹.امام على عليه السلامـ در نامه اش به يكى از كارگزارانش ـ: پس از حمد و سپاس خداوند ؛ تو از آنانى كه در يارىِ دين ، از آنان پشتيبانى خواهم و خودستايى گنهكاران را با او از بين بَرَم ، و رخنه مرزهاى بيم آور را با او ببندم . پس در آنچه برايت مهمّ است ، از خداوند ، كمك بجو و درشتى و نرمى را درهم آميز و آن جا كه مهربانى بايد ، مهربانى پيشه كن و آن جا كه جز درشتى به كار نيايد ، درشتى پيش گير . در برابر شهروندان ، فروتن باش و با آنان ، گشاده رويى كن و نرمخويى نما . با آنان ، يكسان رفتار نما در نگاه با گوشه چشم ، و نگاه خيره ، و در اشاره و تحيّت گفتن ؛ تا بزرگان ، در تو طمعِ ستم نكنند و ناتوانان ، از عدالتت مأيوس نگردند . والسلام ^۱ !

۱۴۱۹.الإمام عليّ عليه السلامـ في كِتابِهِ إلى بَعضِ عُمّالِهِ ـ: أمّا بَعدُ ، فَإِنَّكَ مِمَّن أستَظهِرُ بِهِ عَلى إقامَةِ الدّينِ ، وأقمَعُ بِهِ نَخوَةَ الأَثيمِ ، وأسُدُّ بِهِ لَهاةَ الثَّغرِ المَخوفِ . فَاستَعِن بِاللّهِ عَلى ما أهَمَّكَ ، وَاخلِطِ الشِّدَّةَ بِضِغثٍ مِنَ اللّينِ ، وَارفُق ما كانَ الرِّفقُ أرفَقَ ، وَاعتَزِم بِالشِّدَّةِ حينَ لا تُغني عَنكَ إلّا الشِّدَّةُ . وَاخفِض لِلرَّعِيَّةِ جَناحَكَ ، وَابسُط لَهُم وَجهَكَ ، وألِن لَهُم جانِبَكَ . وآسِ بَينَهُم فِي اللَّحظَةِ والنَّظرَةِ ، وَالإِشارَةِ وَالتَّحِيَّةِ ؛ حَتّى لا يَطمَعَ العُظَماءُ في حَيفِكَ ، ولا يَيأَسَ الضُّعَفاءُ مِن عَدلِكَ . وَالسَّلامُ . ^۱