۱۴۴۷.امام على عليه السلام :به درستى كه جستجوى زندگى حلال ، [ آدمى را] از كار آخرتْ باز نمى دارد .

۱۴۴۸.امام على عليه السلامـ در نامه اش به فرزندش حسن عليه السلام ـ: جستجوى آنچه را كه حلال و گوارا است ، وا مگذار ؛ چرا كه از زندگى ، به اندازه رفع حوايج ، چاره اى نيست و آنچه برايت مقدّر شده ، به تو خواهد رسيد .

۱۴۴۹.امام على عليه السلام :ساعت هاى [ زندگى] ديندار ، سه بخش است : در بخشى با پروردگارش راز و نياز مى كند ؛ در بخشى ديگر ، به زندگى اش سامان دهد ؛ و بخشى ديگر را در خوشى هاى حلال و شايسته مى گذراند . سزاوار نيست كه خردمند ، جز در يكى از اين حالت ها باشد : ساماندهى زندگى ، گام برداشتن براى آخرت ، و يا خوشى هاى حلال .

۱۴۵۰.شرح نهج البلاغةـ در گزارش صدقه هاى امير مؤمنان ـ: با دستانش كار مى كرد ، زمين را مى كاشت ، آبيارى مى كرد ، درخت خرما مى كاشت ، و همه اينها را شخصا خود انجام مى داد .

ر . ك : ج 1 ص 341 (جمع بين عبادت و كار كردن)
و ص 353 (صدقه هاى على) .

۱۴۴۷.عنه عليه السلام :إنَّ طَلَبَ المَعاشِ مِن حِلِّهِ لا يَشغَلُ عَن عَمَلِ الآخِرَةِ . ^۱

۱۴۴۸.عنه عليه السلامـ في كِتابِهِ لابنِهِ الحَسَن عليه السلام ـ: لا تَدَعِ الطَّلَبَ فيما يَحِلُّ ويَطيبُ ؛ فَلابُدَّ مِن بُلغَةٍ ، وسَيَأتيكَ ما قُدِّرَ لَكَ . ^۲

۱۴۴۹.عنه عليه السلام :لِلمُؤمِنِ ثَلاثُ ساعاتٍ : فَساعَةٌ يُناجي فيها رَبَّهُ ، وساعَةٌ يَرُمُّ ^۳ مَعاشَهُ ، وساعَةٌ يُخَلّي بَينَ نَفسِهِ وبَينَ لَذَّتِها فيما يَحِلُّ ويَجمُلُ .
ولَيسَ لِلعاقِلِ أن يَكونَ شاخِصا إلّا في ثَلاثٍ : مَرَمَّةٍ لِمَعاشٍ ، أو خُطوَةٍ في مَعادٍ ، أو لَذَّةٍ في غَيرِ مُحَرَّمٍ . ^۴

۱۴۵۰.شرح نهج البلاغةـ فيذِكرِ صَدَقاتِ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام ـ: كانَ يَعمَلُ بِيَدِهِ ، ويَحرُثُ الأَرضَ، ويَستَقِيالماءَ، ويَغرِسُ النَّخلَ، كُلُّ ذلِكَ يُباشِرُهُ بِنَفسِهِ الشَّريفَةِ . ^۵

راجع : ج 10 ص 340 (الجمع بين العبادة والعمل) .
و ص 352 (صدقاته) .