۴۱۶.كفاية الأثرـ به نقل از عمّار ـ: چون لحظه وفات پيامبر خدا در رسيد، على عليه السلام را فرا خواند و پس از مدّتى دراز كه با او به نجوا راز گفت ، فرمود : «اى على! تو وصى و وارث منى. خداوند ، علم و فهم مرا به تو عطا كرده است».

۴۱۷.امام على عليه السلام :به خدا سوگند، من برادر، ولى، پسر عمو و وارث علم او [ صلى الله عليه و آله ] هستم. پس كيست از من به او سزاوارتر؟!

۴۱۸.امام على عليه السلام :از من ، اسرار پنهان را بپرسيد كه وارث علوم پيامبران و فرستادگانم.

۴۱۹.فضائل الصحابة ، ابن حنبلـ به نقل از زيد بن ابى اَوْفى ـ: بر پيامبر خدا در مسجدش وارد شدم. در ميان اصحاب ، سخن از داستان عقد اخوت بستن پيامبر خدا بود كه [ در آن هنگام ]على عليه السلام به پيامبر صلى الله عليه و آله گفت : جان از پيكرم به در رفت و پشتم شكست، چون ديدم كه ميان همه اصحابت، برادرى برقرار كردى و درباره من، چنين نكردى. پس اگر اين كار از سرِ ناخشنودى از من است، از تو درخواست گذشت و بزرگوارى دارم .
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «سوگند به آن كه مرا به حق برانگيخت، تو را جز براى خود ، نگاه نداشته ام ؛ چرا كه تو براى من، به منزله هارون براى موسى هستى، جز آن كه پس از من پيامبرى نيست و تو برادر و وارث منى».
على عليه السلام گفت : اى پيامبر خدا! چه چيز از تو به ارث مى برم؟
فرمود : «آنچه پيامبران پيش از من به ارث نهاده اند».
گفت : پيامبرانِ پيش از تو، چه چيز به ارث نهاده اند؟
فرمود : «كتاب خدا و سنّت پيامبرشان را. و تو در كاخى در بهشت، با من و دخترم فاطمه خواهى بود و تو برادر و رفيق منى».
سپس پيامبر خدا تلاوت كرد : «برادرانه بر تخت ها روبه روى هم بنشينند» . دوستان خدايى به يكديگر مى نگرند.

۴۱۶.كفاية الأثر عن عمّار :لَمّا حَضَرَت رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله الوَفاةُ دَعا بِعَلِيٍّ عليه السلام ، فَسارَّهُ طَويلاً ، ثُمَّ قالَ : يا عَلِيُّ ، أنتَ وَصِيّي ، ووارِثي ، قَد أعطاكَ اللّهُ عِلمي وفَهمي . ^۱

۴۱۷.الإمام عليّ عليه السلام :وَاللّهِ إنّي لَأَخوهُ[ صلى الله عليه و آله ] ووَلِيُّهُ ، وابنُ عَمِّهِ ، ووارِثُ عِلمِهِ ، فَمَن أحَقُّ بِهِ مِنّي ! ^۲

۴۱۸.عنه عليه السلام :سَلوني عَن أسرارِ الغُيوبِ ؛ فَإِنّي وارِثُ عُلومِ الأَنبِياءِ وَالمُرسَلينَ . ^۳

۴۱۹.فضائل الصحابة لابن حنبل عن زيد بن أبي أوفى :دَخَلتُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله مَسجِدَهُ فَذَكَرَ قِصَّةَ مُؤاخاةِ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله بَينَ أصحابِهِ ، فَقالَ عَلِيٌّ ـ يَعني لِلنَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ـ : لَقَد ذَهَبَت روحي وَانقَطَعَت ظَهري حينَ رَأَيتُكَ فَعَلتَ بِأَصحابِكَ ما فَعَلتَ ، غَيري ، فَإِن كانَ هذا مِن سَخَطٍ عَلَيَّ فَلَكَ العُتبى وَالكَرامَةُ !
فَقالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : وَالَّذي بَعَثَني بِالحَقِّ ، ما أخَّرتُكَ إلّا لِنَفسي ؛ فَأَنتَ مِنّي بِمَنزِلَةِ هارونَ مِن موسى ، إلّا أنَّهُ لا نَبِيَّ بَعدي ، وأنتَ أخي ، ووارِثي .
قالَ : وما أرِثُ مِنكَ يا رَسولَ اللّهِ ؟ قالَ : ما وَرَّثَ الأنبياءُ قَبلي . قالَ : وما وَرَّثَ الأَنبِياءُ قَبلَكَ ؟ قالَ : كِتابَ اللّهِ ، وسُنَّةَ نَبِيِّهِم ، وأنتَ مَعي في قَصرٍ فِي الجَنَّةِ مَعَ فاطِمَةَ ابنَتي ، وأنتَ أخي ، ورَفيقي ، ثُمَّ تَلا رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : «إِخْوَ نًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَـبِلِينَ»^۴ ؛ المُتَحابّونَ فِي اللّهِ يَنظُرُ بَعضُهُم إلى بَعضٍ . ^۵