۸۸۸.الأمالى ، شجرىـ به نقل از صفوان بن يحيى ـ: شنيدم امام جعفر صادق عليه السلام مى فرمايد : «هجدهم ذى حجّه، بزرگ ترين عيد الهى است. خورشيد، در هيچ روزى طلوع نكرد كه در نزد خدا برتر از آن روز باشد و آن ، همان روزى است كه خدا در آن ، دينش را براى آفريدگانش به كمال رسانْد و نعمتش را بر آنان كامل كرد و دين اسلام را برايشان پسنديد. خداوند، پيامبرى برنينگيخت، جز آن كه [ آن پيامبر ،] وصيّش را در چنين روزى به جاى خود نهاد و رهبر امّتش قرار داد. پس، پيروان ما بايد بر نعمت بزرگِ شناخت اين روز ـ كه تنها به آنان عطا شده ـ خدا را به ياد آورند».
گفتم : اى پسر پيامبر خدا! در آن روز، چه كنيم؟
فرمود : «آن را روزه بدار ، كه روزه اش برابر شصت ماه است. در آن روز به اندازه توان، به خود و عيال خود و هركه در اختيار توست، احسان كن».

۸۸۸.الأمالي للشجري عن صفوان بن يحيى :سَمِعتُ الصّادِقَ جَعفَرَ بنَ مُحَمَّدٍ عليهما السلام يَقولُ : الثّامِنَ عَشَرَ مِن ذِي الحِجَّةِ عيدُ اللّهِ الأَكبَرُ ، ما طَلَعَت عَلَيهِ شَمسٌ في يَومٍ أفضَلَ عِندَ اللّهِ مِنهُ ، وهُوَ الَّذي أكمَلَ اللّهُ فيهِ دينَهُ لِخَلقِهِ ، وأتَمَّ عَلَيهِم نِعَمَهُ ، ورَضِيَ لَهُمُ الإِسلامَ ديناً ، وما بَعَثَ اللّهُ نَبِيّا إلّا أقامَ وَصِيَّهُ في مِثلِ هذَا اليَومِ ، ونَصَبَهُ عَلَما لِاُمَّتِهِ ، فَليَذكُرِاللّهَ شيعَتُنا عَلى ما مَنَّ عَلَيهِم بِمَعرِفَتِهِ هذَا اليَومَ دونَ سائِرِ النّاسِ .
قالَ : فَقُلتُ : يَا بنَ رَسولِ اللّهِ ، فَما نَصنَعُ فيهِ ؟ فَقالَ : تَصومُهُ ؛ فَإِنَّ صِيامَهُ يَعدِلُ سِتّينَ شَهرا ، وتُحسِنُ فيهِ إلى نَفسِكَ وعِيالِكَ وما مَلَكَت يَمينُكَ بِما قَدَرتَ عَلَيهِ . ^۱