اين ، كتابى است كه خداوند ، پيامبرتان را با آن ره نمود . پس ، آن را برگيريد تا به همان راهى كه پيامبر صلى الله عليه و آله هدايت شد ، رهنمون شويد . ^۱
اينها همه و همه ، نشانگر آن است كه او تلاش مى كرده است زمينه را براى به چنگ آوردن حكومتْ آماده ساخته ،مَسند خلافت را براى ابو بكر ، رقم زند تا در فردا و فرداها خود بدان مسند تكيه زند . چه گوياست كلام على عليه السلام كه خطاب به او فرمود :
اُحلُب حَلبا لَكَ شَطرُهُ .شيرى بدوش كه از آن ، سهمى [ هم] از آنِ تو باشد .^۲

تمايل مردم به او و اطاعت از او فزونى گرفت . در اين هنگام از ادّعاى خود ، دست كشيد . ^۱
با توجّه به قرائن تاريخى و مواضع ابو بكر و عمر و نيز با توجّه به سكوت ناگهانى عمر كه در پى آن همه هياهو و پس از رسيدن ابو بكر اتّفاق افتاد ، ترديدى باقى نمى ماند كه اين موضع عمر ، حركتى سياست مدارانه در جهت زمينه سازى همان چيزى بود كه پيش تر ، او و ابو بكر به خاطر آن ، بر خلاف فرمان صريح پيامبر خدا ، از رفتن با سپاه اُسامه تن زدند ؛ چرا كه پيامبر صلى الله عليه و آله خود از پايان يافتن عمرش سخن گفته و اين را به همگان رسانده بود .
عمر ، چند روز پيش از اين و به هنگام جلوگيرى از «كتابت وصيّت» ، شعار «كتاب خدا براى ما كافى است» را سر داده بود كه طبعا مربوط به پس از مرگ پيامبر صلى الله عليه و آله است .
اصولاً مى توان گفت كه با تصريح قرآن كريم به «ميرا» بودن پيامبر صلى الله عليه و آله و جاودانه نبودن آن بزرگوار ، «وفات نيافتن او» هرگز و حتّى به گونه باورى سست نيز در ميان مؤمنان ، مطرح نبوده است . از همه روشن تر ، كلام خود عمر است ، آن هنگام كه خلافت را بر ابو بكر استوار ساخت و او را بر مَسند نشانيد و با صراحت ، نادرستى و نااستوارى گفتارش را بيان داشت و گفت :
امّا بعد ، من ديروز سخنى با شما گفتم كه حقيقت نداشت و به خدا سوگند ، نديدم كه در كتاب خدا نازل شده و يا پيامبر خدا درباره آن به من سفارشى كرده باشد ؛ بلكه من اميد داشتم پيامبر صلى الله عليه و آله زنده باشد و پس از همه ما از دنيا برود ؛ ولى خداوند ، آنچه را خود مى خواست ، براى پيامبرش برگزيد ، نه آنچه را شما مى خواستيد . و