۱۷۸.امام على عليه السلام :چون خداى سبحان ، آيه «الف ، لام ، ميم * آيا مردم گمان كردند همين كه گفتند ايمان آورديم ، وا نهاده مى شوند و امتحان نمى شوند؟» را نازل كرد ، دانستم كه تا پيامبر خدا در ميان ماست ، فتنه بر ما در نمى آيد .
پس گفتم : اى پيامبر خدا ! اين فتنه اى كه خداوندْ تو را از آن خبر داده ، چيست؟
فرمود : «اى على ! امّت من پس از من ، دچار فتنه مى شوند» .
گفتم : اى پيامبر خدا ! آيا در جنگ اُحد ، آن جا كه برخى از مسلمانانْ شهيد شدند و من نشدم و اين بر من گران آمد ، به من نفرمودى : «مژده ده كه شهادت در پى توست!»؟
به من فرمود : «آن ، همين گونه است . پس در آن هنگام ، صبرت چگونه است؟» .
گفتم : اى پيامبر خدا ! اين از جايگاه هاى صبر نيست ؛ بلكه از جايگاه هاى بشارت و شكر است .

۱۷۸.الإمام عليّ عليه السلام :لَمّا أنزَلَ اللّهُ سُبحانَهُ قَولَهُ : «الم * أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُواْ أَن يَقُولُواْ ءَامَنَّا وَ هُمْ لَا يُفْتَنُونَ»^۱ عَلِمتُ أنَّ الفِتنَةَ لا تَنزِلُ بِنا ورَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله بَينَ أظهُرِنا ، فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، ما هذِهِ الفِتنَةُ الَّتي أخبَرَكَ اللّهُ تَعالى بِها ؟ فَقالَ :
يا عَلِيُّ ، إنَّ اُمَّتي سَيُفتَنونَ مِن بَعدي . فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، أوَلَيسَ قَد قُلتَ لي يَومَ اُحُدٍ حَيثُ استُشهِدَ مَنِ استُشهِدَ مِنَ المُسلِمينَ ، وحيزَت عَنِّي الشَّهادَةُ ، فَشَقَّ ذلِكَ عَلَيّ ، فَقُلتَ لي : أبشِر ؛ فَإِنَّ الشَّهادَةَ مِن وَرائِكَ .
فَقال لي : إنَّ ذلِكَ لَكَذلِكَ ، فَكَيفَ صَبرُكَ إذَن ؟ فَقُلتُ : يا رَسولَ اللّهِ ، لَيسَ هذا مِن مَواطِنِ الصَّبرِ ، ولكِن مِن مَواطِنِ البُشرى وَالشُّكرِ . ^۲