۱۹۵.صحيح البخارىـ به نقل از براء بن عازب ـ: چون پيامبر خدا با اهل حديبيه صلح كرد ، على عليه السلام صلح نامه اى ميان آنان نوشت و چنين نوشت : «محمّد ، پيامبر خدا» .
مشركان گفتند : منويس : «محمّد ، پيامبر خدا» . اگر تو پيامبر بودى كه با تو نمى جنگيديم!
پيامبر صلى الله عليه و آله به على عليه السلام فرمود : «آن را محو كن!» .
على عليه السلام گفت : مرا ياراى محو كردن آن نيست .
پس پيامبر خدا ، آن را با دست خود ، محو كرد .

۱۹۶.امام على عليه السلام :من در ماجراى حديبيه ، كاتب پيامبر خدا بودم و نوشتم : «اين چيزى است كه محمّد ، پيامبر خدا و سهيل بن عمرو بر آن مصالحه كردند» .
سهيل گفت : اگر او را پيامبر خدا مى دانستيم كه با وى نمى جنگيديم . آن را محو كن!
گفتم : به خدا سوگند ، او پيامبر خداست ، اگرچه تو را خوش نيايد! به خدا سوگند ، آن را محو نمى كنم!» .
پس پيامبر خدا به من فرمود : «آن [كلمه] را به من نشان بده» .
نشانش دادم و او آن را محو كرد .

ر . ك : ج 6 ، ص 203 (سند داورى) .
و ج 9 ، ص 435 (خداوند ، دل او را به ايمان آزمود).

۱۹۵.صحيح البخاري عن البراء بن عازب :لَمّا صالَحَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله أهلَ الحُدَيبِيَّةِ ، كَتَبَ عَلِيٌّ بَينَهُم كِتابا ، فَكَتَبَ : مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّهِ ، فَقالَ المُشرِكونَ : لا تَكتُب «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّهِ» ؛ لَو كُنتَ رَسولاً لَم نُقاتِلكَ ! ! فَقالَ لِعَليٍّ : اُمحُهُ . فَقالَ عَلِيٌّ : ما أنَا بِالَّذي أمحاهُ ، فَمَحاهُ رَسولُاللّهِ صلى الله عليه و آله بِيَدِهِ . ^۱

۱۹۶.الإمام عليّ عليه السلام :إنّي كُنتُ كاتِبَ رَسولِ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَومَ الحُدَيبِيَّةِ ، فَكَتَبتُ : هذا ما صالَحَ عَلَيهِ مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّهِ وسُهَيلُ بنُ عَمرٍو . فَقالَ سُهَيلٌ : لَو عَلِمنا أنَّهُ رَسولُ اللّهِ ما قاتَلناهُ ! اُمحُها . قُلتُ : هُوَ وَاللّهِ رَسولُ اللّهِ وإن رَغِمَ أنفُكَ ، لا وَاللّهِ لا أمحوها ! فَقالَ لي رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : أرِنيهِ ، فَأَرَيتُهُ ، فَمحاها . ^۲

راجع : ج 6 ص 202 (وثيقة التحكيم) .
و ج 9 ص 434 (امتحن اللّه قلبه للإيمان) .