(9)

احاديث هدايت

پيشوايى امّت، هدايتگرىِ مردمان به سرمنزل مقصود است و رهنمونى است به مقصد والا و مقصود اعلى. هدايت نايافتگان، چگونه مى توانند به دور از دركِ اعماقِ آموزه هاى دين، جامعه را بدان سو رهنمون شوند؟
پيامبر خدا، اين هادى امّت و پيشواى آينده نگر مؤمنان، بايد فرداى امّتش را به گونه اى رقم زند كه مردم، به جاى آب، به دنبال سراب نروند. اين چنين است كه على عليه السلام را در جايگاه هدايت مى نشانَد و در تفسير آيه : «إِنَّمَآ أَنتَ مُنذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ ؛^۱تو، تنها هشدار دهنده اى و هر قومى، هدايتگرى دارد» ، على عليه السلام را مصداق والاى «هدايتگر» معرّفى مى كند:
«المُنذِرُ أنَا ، وَالهادي عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ» .هشداردهنده منم و هدايتگر، على بن ابى طالب است.^۲

واضح است كه اگر ولايت را به معناى «نصرت» و يا «محبّت» بگيريم، اين انحصار، به هيچ روى ، وجهى نخواهد داشت. ^۱
در اين جا برآنيم كه تلاش هاى پيامبر خدا را براى تعيين امامت و روشن ساختن رهبرى آينده امّت نشان دهيم. اشاره نمونه وار به آيات، براى آن است كه جايگاه وحى الهى در اين تلاش، روشن گردد و معلوم شود كه پيامبر صلى الله عليه و آله با تفسير، تأويل وتبيين اين آيات، روشنگرى در جهت تثبيت ولايت را به كمال رسانده است.