۳۲۵.امام باقر عليه السلام :چون زمان مرگ آدم نزديك شد، خداوند به او وحى كرد كه : «اى آدم! من در فلان روز، [ جان] تو را مى گيرم و روحت را به سوى خود برمى كشم. پس بهترين فرزندت را كه همان هبه اى (هديه اى) است كه به تو بخشيدم (يعنى هِبة اللّه )، وصى قرار ده. او را وصىّ [ خود] كن و آنچه از اسماى الهى و اسم اعظم به تو آموختيم، در اختيارش بگذار و اينها را در صندوقى قرار بده ، كه من ، دوست دارم زمينم از عالِمى كه علم مرا مى داند وحكم مرا مى راند، خالى نماند. پس من او را حجّت بر خلقم قرار مى دهم».
پس آدم همه فرزندان خود را از پسر و دختر ، گرد آورد و به آنان گفت : «اى فرزندان من! خداوند به من وحى كرد كه روحم را به سوى خود برمى كشد و مرا فرمان داد تا بهترين فرزندم را وصى قرار دهم و او همان هبة اللّه است. خداوند ، او را براى من و پس از من ، براى شما برگزيده است. به او گوش بسپاريد و فرمانش ببريد كه او وصى من و جانشين من بر شماست».
پس همگى گفتند : گوش مى سپاريم و به فرمان او هستيم و با وى مخالفت نمى كنيم.
آدم فرمان داد صندوقى ساخته شود و [ چون ]ساخته شد، علم خود و اسما و وصيّت را در آن نهاد و آن را به هبة اللّه داد و در اين باره به او گفت : «... چون مرگت فرا رسيد و آن را در خود احساس كردى، بهترين فرزندانت و آن را كه بيشتر با تو بوده و در نزدت گرامى تر بوده است، بخواه و او را وصى قرار ده ، چنان كه من ، تو را وصى خود قرار دادم و زمين را جز با عالِمى از ما خاندان، وا مگذار.
پسرم! خداوند ـ تبارك و تعالى ـ مرا به سوى زمين فرو فرستاد و مرا در آن ، جانشين خود و حجّتى بر خلقش قرار داد. حال من به دستور خدا تو را وصى خود قرار دادم و تو را پس از خود، حجّت خدا بر خلقش در زمين قرار دادم. پس، از دنيا بيرون مرو تا آن كه وصى و حجّتى براى خدا قرار دهى و صندوق و آنچه را در آن است ، به او بسپارى، همچنان كه من به تو مى سپارم و او را آگاه كن كه به زودى ، مردى از نسل من به نام نوح خواهد آمد كه در زمان نبوّتش، توفان و غرق شدن رخ مى دهد كه هر كس به كشتى او درآيد، نجات مى يابد و هر كس از كشتى او باز مانَد، غرق مى شود.
به وصىّ خود ، سفارش كن كه صندوق و آنچه را در آن است، حفظ كند و چون زمان وفاتش دررسيد، بهترين فرزندش را كه بيشتر با او بوده و در نظرش برتر از ديگر فرزندان است، وصى قرار دهد و صندوق و آنچه را در آن است، در اختيارش نهد و هر وصى اى، بايد وصيّتش را در صندوق گذارد و هر يك از آنان ، آن را به ديگرى بسپارد.
پس، هر كس نبوّت نوح را ديد، بايد با او سوار [ كشتى] شود و صندوق و آنچه را در آن است، به كشتى او ببرد و هيچ كس از آن جا نمانَد».

۳۲۵.الإمام الباقر عليه السلام :لَمّا دَنا أجَلُ آدَمَ أوحَى اللّهُ إلَيهِ : أن يا آدَمُ ، إنّي مُتَوَفّيكَ ورافِعُ روحِكَ إلَيَّ يَومَ كَذا وكَذا ، فَأَوصِ إلى خَيرِ وُلدِكَ وهُوَ هِبَتِي الَّذي وَهَبتُهُ لَكَ ، فَأَوصِ إلَيهِ ، وسَلِّم إلَيهِ ما عَلَّمناكَ مِنَ الأَسماءِ وَالاِسمِ الأَعظَمِ ، فَاجعَل ذلِكَ في تابوتٍ ، فإنّي اُحِبُّ أن لا يَخلُوَ أرضي مِن عالِمٍ يَعلَمُ عِلمي ويَقضي بِحُكمي ، أجعَلُهُ حَجَّتي عَلى خَلقي .
قالَ : فَجَمَعَ آدَمُ إلَيهِ جَميعَ وُلدِهِ مِنَ الرِّجالِ وَالنِّساءِ فَقالَ لَهُم : يا وُلدي ، إنَّ اللّهَ أوحى إلَيَّ أنَّهُ رافِعٌ إلَيهِ روحي ، وأمَرَني أن اُوصِيَ إلى خَيرِ وُلدي وأنَّهُ هِبَةُ اللّهِ ، فإِنَّ اللّهَ اختارَهُ لي ولَكُم مِن بَعدي ، اِسمَعوا لَهُ وأطيعوا أمرَهُ ، فَإِنَّهُ وَصِيّي وخَليفَتي عَلَيكُم .
فَقالوا جَميعا : نَسمَعُ لَهُ ونُطيعُ أمرَهُ ولا نُخالِفُهُ .
قالَ : فَأَمَرَ بِالتّابوتِ فَعُمِلَ ، ثُمَّ جَعَلَ فيهِ عِلمَهُ وَالأَسماءَ وَالوَصِيَّةَ ، ثُمَّ دَفَعَهُ إلى هِبَةِ اللّهِ ، وَتَقَدَّمَ إلَيهِ في ذلِكَ وقالَ لَهُ : ... إذا حَضَرَت وَفاتُكَ وأحسَستَ بِذلِكَ مِن نَفسِكَ فَالتَمِس خَيرَ وُلدِكَ وألزَمَهُم لَكَ صُحبَةً وأفضَلَهُم عِندَكَ قَبلَ ذلِكَ ، فَأَوصِ إلَيهِ بِمِثلِ ما أوصَيتُ بِهِ إلَيكَ ، ولا تَدَعَنَّ الأَرضَ بِغَيرِ عالِمٍ مِنّا أهلَ البَيتِ .
يا بُنَيَّ ، إنَّ اللّهَ تَبارَكَ وتَعالى أهبَطَني إلَى الأَرضِ وجَعَلَني خَليفَتَهُ فيها ، حُجَّةً لَهُ عَلى خَلقِهِ ، فَقَد أوصَيتُ إلَيكَ بِأَمرِ اللّهِ ، وجَعَلتُكَ حُجَّةً للّهِِ عَلى خَلقِهِ في أرضِهِ بَعدي ، فَلا تَخرُج مِنَ الدُّنيا حَتّى تَدَعَ للّهِِ حُجَّةً ووَصِيّا ، وتُسَلِّمَ إلَيهِ التّابوتَ وما فيهِ كَما سَلَّمتُهُ إلَيكَ ، وأعلِمهُ أنَّهُ سَيكونُ مِن ذُرِّيَّتي رَجُلٌ اسمُهُ نوحٌ ، يَكونُ في نُبُوَّتِهِ الطّوفانُ وَالغَرَقُ ، فَمَن رَكِبَ في فُلكِهِ نَجا ومَن تَخَلَّفَ عَن فُلكِهِ غَرِقَ . وأوصِ وَصِيَّكَ أن يَحفَظَ بِالتّابوتِ وبِما فيهِ، فَإِذا حَضَرَت وَفاتُهُ أن يوصِيَ إلى خَيرِ وُلدِهِ وألزَمِهِم لَهُ وأفضَلِهِم عِندَهُ ، وسَلَّمَ إلَيهِ التّابوتَ وما فيهِ ، وَليَضَع كُلُّ وَصِيٍّ وَصِيَّتَهُ فِي التّابوتِ وَليوصِ بِذلِكَ بَعضُهُم إلى بَعضٍ ، فَمَن أدرَكَ نُبُوَّةَ نوحٍ فَليَركَب مَعَهُ وَليَحمِلِ التّابوتَ وجَميعَ ما فيهِ في فُلكِهِ ولا يَتَخَلَّف عَنهُ أحَدٌ . ^۱