۳۵۹.الفتوحـ به نقل از مالك اشتر ـ: اى بندگان خدا! خداوند را ستايش كنيد و او را سپاس بگزاريد كه پسر عموى پيامبرش محمّد صلى الله عليه و آله و وصىّ او و محبوب ترينِ خلق نزد او و نخستين مهاجر و اوّلين مؤمن ؛ و شمشيرى از شمشيرهاى خداوند را ـ كه بر دشمنان خويش فرود مى آوَرَد ـ در ميان شما قرار داد .

۳۶۰.بلاغات النساءـ از سخنان امّ الخير بارِقيّه (دختر حَريش) در نبرد صفّين ـ:خدايتان رحمت كناد! به سوى امام عادل و وصىّ وفادار و صدّيق اكبر بشتابيد.

۳۶۱.تاريخ بغدادـ به نقل از ابو سعيد عقيصا ـ: همراه على عليه السلام از انبار ^۱ به كوفه بازگشتم و او در ميان مردم بود. در كناره فرات ، حركت مى كرديم كه راه را به سوى صحرا كج كرد. گروهى از مردم به دنبال او و گروهى از همان كناره آب رفتند و من از كسانى بودم كه با على عليه السلام داخل صحرا شدند.
برخى گفتند : اى امير مؤمنان! ما از تشنگى مى ترسيم.
امام فرمود : «خداوند، شما را سيراب مى كند» و راهبى در نزديكى ما بود. پس على عليه السلام به جايى آمد و گفت : «اين جا را بكَنيد».
ما كَنديم و من نيز در ميان حفر كنندگان بودم، تا آن كه به سنگى برخورديم.
على عليه السلام فرمود : «اين سنگ را برداريد».
ديگران ، ما را يارى كردند تا اين كه سنگ را بلند كرديم كه ناگهان ، چشمه خنك و زلالى پديدار شد و ما از آن نوشيديم.
سپس يك ميل يا همين حدود، راه پيموديم كه باز تشنه شديم. برخى گفتند : خوب است باز گرديم و بنوشيم. برخى بازگشتند و من هم در ميان آنان بودم ؛ امّا هر چه گشتيم، چشمه را نيافتيم.
پس نزد راهب رفتيم و گفتيم : چشمه اى كه در اين جا بود، كجاست؟
گفت : كدام چشمه؟
گفتيم : آن كه از آن نوشيديم و آب برداشتيم و [ اكنون ]گشتيم و نيافتيم.
راهب گفت : آن را جز پيامبر يا وصىّ بيرون نمى كشد.

۳۵۹.الفتوح عن مالك الأشتر :اِحمَدُوا اللّهَ عِبادَ اللّهِ وَاشكُروهُ ، إذ جَعَلَ فيكُمُ ابنَ عَمِّ نَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله ووَصِيَّهُ ، وأحَبَّ الخَلقِ إلَيهِ ، أقدَمَهُم هِجرَةً وأوَّلَهُم إيمانا ، سَيفٌ مِن سُيوفِ اللّهِ صَبَّهُ عَلى أعدائِهِ . ^۱

۳۶۰.بلاغات النساء عن اُمّ الخير بنت الحريش البارقيّةـ مِن كَلامِها في حَربِ صِفّينَ ـ:هَلُمّوا رَحِمَكُمُ اللّهُ إلَى الإِمامِ العادِلِ ، وَالوَصِيِّ الوَفِيِّ ، والصِّدّيقِ الأَكبَرِ . ^۲

۳۶۱.تاريخ بغداد عن أبي سعيد عقيصا :أقبَلتُ مِنَ الأَنبارِ ^۳ مَعَ عَلِيٍّ نُريدُ الكوفَةَ ، قالَ : وعَلِيٌّ فِي النّاسِ ، فَبَينا نَحنُ نَسيرُ عَلى شاطِئِ الفُراتِ إذ لَجَّجَ ^۴ فِي الصَّحراءِ فَتَبِعَهُ ناسٌ مِن أصحابِهِ ، وأخَذَ ناسٌ عَلى شاطِئِ الماءِ . قالَ : فَكُنتُ مِمَّن أخَذَ مَعَ عَلِيٍّ حَتّى تَوَسَّطَ الصَّحراءَ ، فَقالَ النّاسُ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، إنّا نَخافُ العَطَشَ .
فَقالَ : إنَّ اللّهَ سَيُسقيكُم . قالَ : وراهِبٌ قَريبٌ مِنّا .
قالَ : فَجاءَ عَلِيٌّ إلى مَكانٍ فَقالَ : اِحفِروا هاهُنا ، قالَ : فَحَفَرنا ، قالَ : وكُنتُ فيمَن حَفَرَ ، حَتّى نَزَلنا ـ يَعني عَرَضَ لَنا حَجَرٌ ـ قالَ : فَقالَ عَلِيٌّ : اِرفَعوا هذَا الحَجَرَ ، قالَ : فَأَعانونا عَلَيهِ حَتّى رَفَعناهُ ، فَإِذا عَينٌ بارِدَةٌ طَيِّبَةٌ ، قالَ : فَشَرِبنا ثُمَّ سِرنا ميلاً أو نَحوَ ذلِكَ ، قالَ : فَعَطِشنا ، قالَ : فَقالَ بَعضُ القَومِ : لَو رَجَعنا فَشَرِبنا ، قالَ : فَرَجَعَ ناسٌ وكُنتُ فيمَن رَجَعَ ، قالَ : فَالتَمَسناها فَلَم نَقدِر عَلَيها ، قالَ : فَأَتَينَا الرّاهِبَ فَقُلنا : أينَ العَينُ الَّتي هاهُنا ؟ قالَ : أيَّةُ عَينٍ ؟ قالَ : الَّتي شَرِبنا مِنها وَاستَقَينا ، وَالتَمَسناها فَلَم نَقدِر عَلَيها ، فَقالَ الرّاهِبُ : لا يَستَخرِجُها إلّا نَبِيٌّ أو وَصِيٌّ . ^۵