است؛ چه اين كه دشمنى انسان براى خداوند متعال نمى تواند كارساز باشد ؛ زيرا او بى نياز مطلق است . تنها انسان و جامعه انسانى از دوستى و يا دشمنى براى خدا سود مى برد .
محبّت كردن به كسانى كه به جامعه انسانى رحم نمى كنند ، بسيار خطرناك است و به فرموده امام على عليه السلام :

۰.رَحمَةُ مَن لا يَرْحم تَمْنَع الرَّحْمَةَ ، واسْتِبْقَاءُ مَنْ لا يُبقِي يُهْلِكُ الأُمّة .

۰.مهربانى نسبت به كسى كه مهربانى نمى كند ، مانع رحمت [الهى] است و طلب بقا براى كسى كه [مردم صالح را] باقى نمى گذارد موجب نابودىِ امّت [اسلامى] است . ^۱

مقتضاى محبّت به جامعه انسانى ، دشمنى با چنين عناصر خطرناك و كوتاه كردن دست آنها از تجاوز به حريم انسانيت است .
بر اين اساس ، فلسفه دشمنى براى خدا ، مبارزه با موانع شكوفايى ارزش هاى انسانى و پاك سازى جامعه از عناصر ضد ارزشى است . اهميّت اين مبارزه ، نه تنها كمتر از تلاش براى ساماندهى جامعه مبتنى بر محبّت نيست؛ بلكه جزئى از اين تلاش محسوب مى شود .

بغض ، ريشه در حب دارد!

علاوه بر آنچه در چرايىِ دشمنى براى خدا ذكر شد ، اصولاً بغض ريشه در

خدا تشويق مى كند و دشمنى براى خدا را مانند دوستى براى او واجب مى داند و آن را «محكم ترين ريسمان ايمان و برترين عمل» ^۱ مى خواند ؟ علاوه بر اين ، چه ضرورتى دارد كه انسان ، به جاى دوستى با ديگران با آنان دشمنى كند و اساسا ، دشمنى كردن با ديگران ، چه دردى از دردهاى اجتماعى را درمان مى كند و كدام مشكل را حل مى نمايد ؟ و در يك جمله ، فلسفه دشمنى براى خدا چيست ؟

معناى دشمنى براى خدا

براى دانستن چرايىِ دشمنى براى خدا ، ابتدا بايد ديد كه معناى آن چيست . اگر دشمنى براى خدا درست تفسير گردد ، فلسفه آن ، نياز به بيان ندارد .
دشمنى براى خدا ، بدين معناست كه دشمن ، خصومت شخصى با فردِ مورد دشمنى ندارد و دشمنى او به دليل منافع شخصى نيست . دشمنى او با كسى كه او را دشمن مى دارد ، براى خداست ، نه براى خود . بدين سان ، ميان دشمنى براى خدا و دشمنى براى خود ، تفاوت جوهرى وجود دارد .
دشمنى براى خود و براى تأمين منافع فردى و گروهى ، مبدأ همه فسادها و فتنه ها و ويرانى هاست؛ امّا دشمنى براى خدا ، مانند دوستى براى خدا ، مبدأ انواع خيرات و بركات و سازندگى هاى فردى و اجتماعى است .
به عبارت ديگر ، دشمنى براى خدا ، دشمنى براى تأمين منافع مردم