فصل هفتم : احكام دوستى

7 / 1

آنان كه دوستى شان واجب است

قرآن

«بگو: اگر پدرانتان، فرزندانتان، برادرانتان، همسرانتان، خويشاوندانتان و اموالى كه اندوخته ايد و تجارتى كه از كسادِ آن بيم داريد و خانه هايى كه بدان دلخوش هستيد ، برايتان از خدا و فرستاده اش و جهاد در راهش دوست داشتنى تر است ، منتظر باشيد تا خدا فرمان خويش بياورد ، و خدا مردم فاسق را هدايت نخواهد كرد» . ^۱

«بگو : بر اين رسالت ، مزدى از شما ، جز دوست داشتن خويشاوندان ، نمى خواهم» . ^۲

6 / 3

كليات آداب معاشرت

۲۳۲.رسول خدا صلى الله عليه و آله :هرگاه يكى از شما با برادرى در راه خدا برادرى كرد ، با او معارضه نكند ، او را خشمگين نكند و با او مخالفت ننمايد . ^۱

۲۳۳.رسول خدا صلى الله عليه و آله :مسلمان ، برادرِ مسلمان است ، به او خيانت نمى كند ، او را وا نمى گذارد ، بر او خرده نمى گيرد ، او را محروم نمى سازد و غيبتش را نمى كند . ^۲

۲۳۴.امام على عليه السلام :با دوست خود درشتى منما و عذر را بپذير ، گرچه دروغين باشد ، و پاسخگويى را ـ گرچه به سودت باشد ـ از سرِ قدرت رها كن . ^۳

۲۳۵.امام صادق عليه السلام :حارث اعور به امير مؤمنان گفت: «اى امير مؤمنان! به خدا سوگند ، من تو را دوست دارم» .
حضرت فرمود : «هان ! هرگاه مرا دوست داشتى ، با من ستيزه مكن ، مرا بازى مده ، با من مجادله منما ، با من شوخى مكن ، بر من چيزى تحميل مكن و از من به ديگرى شكايت مَبَر» . ^۴