روانيست. عالمانى رجالى چون آية اللّه بروجردى ^۱ وعلامه شوشترى (صاحب قاموس الرّجال) ^۲ وآية اللّه حاج آقا رضا فقيه همدانى ^۳ ـ قدس اسرارهم ـ بر اين مبنا هستند.
حضرت آية اللّه خويى (كه خود در سند، سختگيرى شديدى دارد و براى هر روايتى، شناسنامه سندى تهيّه مى كند و اگر از نظر سند، شرايط لازم را داشت، آن را مى پذيرد ـ گرچه هيچ عالمى به آن روايت، عمل نكرده باشد ـ وهمچنين اگر سند، كامل نبود آن روايت را رد مى كند گرچه همه عالمان به آن عمل كرده باشند)، در معجم رجال الحديث، از استاد بزرگ خويش، آية اللّه شيخ محمد حسين نايينى ـ قدّس سره ـ چنين نقل مى كند:
و سمعت شيخنا الأستاذ الشيخ محمّد حسين النائينى ـ قدس سره ـ فى مجلس بحثه، يقول: «انّ المناقشة فى أسناد روايات الكافى، حرفة العاجز». ^۴
استاد ما مرحوم نايينى در درس خويش مى فرمود: اشكال سندى كردن به روايات كافى شريف، كار كسى است كه از فهم و درايت احاديث، وامانده و عاجز است.
توضيح آنكه: آنها كه نمى توانند محتواى روايات را فهم كنند و سازگارى روشن آنها را با مبانى دينى و قرآنى درايت كنند، در سند روايت خدشه مى كنند و به زعم خويش، آن را از حجيّت مى اندازند و خود را راحت مى سازند؛ ولى چنين نيست. استناد روايات كافى به معصومان(ع) روشن و واضح است وتنها بايد تلاش كرد تا مفاد صحيح و محتواى درست روايات كافى را فهميد و درك كرد.
بنابراين، اشكال و نقد سندى به اين مجموعه روايى، در نزد اين دسته از عالمان وبر اين مبناى مقبول، روا نيست واساسا مبناى اين عالمان، آن است كه ما در حجيّت اخبار، نيازمند