وثوق به خبر هستيم و اينچنين نيست كه تنها خبر ثقه، حجّت باشد.

اشكال ها و دفاع ما

در هر صورت، اشكال هايى كه متوجه اين روايات شده است، مورد بررسى قرار مى گيرد:
1 ـ حضرت آية اللّه جوادى آملى فرموده اند:
روايت نهج البلاغه (خطبه 80)، ناظر به عايشه است وقضيّه خارجيّه است، نه قضيّه حقيقيّه؛ و نكوهش امام على(ع) از زنان، مقطعى و موضعى بوده است.
پاسخ اين سخن، آن است كه شما با توصيه اميرمؤمنان(ع) كه در بخش نامه هاى نهج البلاغه با شماره 14 آمده است، چه مى كنيد؟ حضرت، پيشاپيش جنگ صفين، لشكريان خويش راچنين موردتوصيه قرار مى دهد:
با دشمنان، پيش از آغاز كردن آنان به جنگ، وارد جنگ و كارزار نشويد. چرا كه شما بحمداللّه بر حق هستيد وحجّت با شماست. واين كه آنان را واگذاريد تا شروع كننده خود آنان باشند، دليل ديگرى است كه از آن شما مى شود. و زمانى كه دشمن توان مقابله را به اذن الهى از دست داد و پا به فرار گذاشت، با هر كسى كه پشت به جنگ كرده و از جنگ دست كشيده، نجنگيد. و به كسى كه نشان دادن عورت خويش را سپر حفظ خود قرار داده، متعرّض نشويد و مجروح جنگى را نكشيد.
در ادامه اين توصيه، امام(ع) مى فرمايد:
وزنان را با آزارتان تحريك نكنيد، گرچه آنان به شما دشنام دهند و به اميرانتان بد گويند؛ چرا كه زنان از نظر قدرت و توان بدنى و روحى و عقلى، ضعيف اند. ما در زمانى كه آنان مشرك بودند، دستور داشتيم تا متعرّض آنان نشويم و اگر كسى در زمان جاهليّت، باسنگ و يا چوب وعصا متعرض زنى مى شد، خود و نسلش به جهت اين عمل، مورد سرزنش قرار مى گرفت.
اين روايت كه بر ضعف عقلى زنان