زهرا(س) و حسنين(ع) مشترك است. چند حديث از حضرت سجّاد(ع) و يك حديث هم از امام باقر(ع) دارد (كه همان گفتگوى حضرت با جابر است).
اثر ديگر، فرائد السمطين است. اين كتاب، متعلّق به نيشابورى (از دانشمندان اهل سنّت) است. از عمر كتاب، هفتصد سالى مى گذرد و پيش از اين، هرگز چاپ نشده بود. نويسنده اش شخص با اخلاصى است و هر چند كه اهل سنّت است، امّا به شيعه علاقه دارد و هرجا از شيعه ياد مى كند، توأم با تحسين و احترام است. مثلاً در جايى كه از سيّد بن طاووس روايتى نقل مى كند، چند سطر از نوشته اش را به تعريف از او اختصاص مى دهد و مى گويد: «من افتخار مى كنم كه با ايشان، عهد بردارى بسته ام». كتاب او سراسر نشانِ اخلاص اوست. او 500 حديث نقل مى كند كه بجز تعداد انگشت شمارى، همگى سند دارند.
اثر ديگر، تحقيق خصائص اميرالمؤمنين(ع) است كه به خصائص نسايى مشهور است. وقتى براى چاپ المعيار والموازنة در بيروت بودم و چاپخانه در تحويل كتاب تأخير و تخلّف كرد، چند روزى بيكار شدم و تحقيقى در دستم نبود. من بيكارى را خسارت عظيمى مى دانم. اين بود كه در همان چند روز، براى خودم تحقيقى جور كردم. با خودم گفتم چرا از اين خصائص نسايى، يك چاپ تحقيقى و زيباصورت نگرفته است؟
نسايى، از مؤلّفان صحاح ستّه است و نزد ديگران، اعتبار زيادى دارد. امّا چطور است كه براى اين كتابش، نه دوستان ارزش چندانى قائل شدند و نه غير آنها. البتّه ديگران عذرشان واضح و موجّه است، ولى چطور است كه در عمر 1100 ساله اين كتاب، هيچ يك از ما به تحقيق درباره اين كتاب نپرداخته و آن را به جهان اسلام عرضه نكرده است؟
آن موقع، اين فكر در من ايجاد شد كه شايد اين تحقيق، انجام شده باشد و من بى خبر مانده باشم. لذا مشغول پيگيرى و جستجو شدم. البتّه تحقيقى از