شکر بهره مندی از علم و دانش، ترویج و نشر آن در جامعه است

به گزارش پایگاه حدیث نت، جلسه «تواصی به حق» مؤسسه علمی – فرهنگی دارالحدیث ششم دی ماه، با حضور آیت الله ری شهری، پژوهشگران پژوهشگاه قرآن و حدیث، دانشجویان دانشگاه قرآن و حدیث و کارکنان دارالحدیث برگزار شد.
پژوهشگر علوم حدیث در ادامه افزود: خدای منان در کنار تمامی نعمت های فراوانی که به بندگان عطا کرده، نعمت های ویژه ای به برخی از بندگان ویژه عنایت فرموده است. هر نعمتی شکری متناسب با خودش را می طلبد پس نعمتهای ویژه هم مستلزم قدردانی ویژه هستند.
حجت الاسلام«خوش‌نصیب»، اظهار داشت: نعمت علم آموزی که خدا به انسان عطا کرده است - خواه در مقام دانشجو و خواه در مقام استاد - برای این نعمت ویژه باید هم زبانی و هم عملی سپاس ویژه به درگاه خداوند به جای آورد.
وی تصریح کرد: علامه حسن زاده در یکی از کلاس های خود، بعد ار تدریس، نقل کرد: روزی برای انجام کاری بیرون رفته بودم در کوچه کسی را دیدم که کمی جلوتر از من میرفت در هر خانه می ایستاد و کیسه های زباله را باز می کرد به این امید که تکه زباله ای قابل بازیافت پیدا کند و آنرا در کیسه خود قرار میداد. من از کارم منصرف شدم و برگشتم به منزل. در منزل سجده به خاک نهادم و گفتم در شرایطی که بنده ای برای روزیش در زباله ها جستجو می کند، خدایا تو را شکر که چه نعمتی به من عنایت کرده ای که صبح تا شام مرا در جوار مائده پاک قرآن قرار داده ای، در حالی که او کاوشگر است و من نیز، ولی او کجا و من کجا! این همان شکر زبانی است.
حجت الاسلام«خوش‌نصیب»، افزود: شکر عملی آنست که حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرماید. حضرت علی علیه السلام سه کلمه هم وزن، وعایة، رعایة و روایة کنار هم آمده. وعایت یعنی ظرفیت پذیرش دانش را بروز دادن، رعایت علم را آموختن، و روایت یعنی آنرا به دیگران منتقل کردن. شکر عملی همین است، یعنی دریافت درست علم و به کار بستن صحیح آن.