ج - كربلا ، جاى كَرب و بلا
۱۱۱.وقعة صفّين- به نقل از حسن بن كثير ، از پدرش -: على عليه السلام به كربلا آمد و در آن جا ايستاد . به او گفته شد: اى امير مؤمنان! اين جا ، كربلاست .
فرمود: «آميخته با كَرب (رنج) و بلا» . آن گاه با دستش به مكانى اشاره كرد و فرمود : «اين جا، جايگاه اسباب سفر و خوابگاه مركبهاى آنان است» و به جايى ديگر اشاره كرد و فرمود : «اين جا خونشان ريخته مىشود» .۱
د - پدرم فداى آن بىياور!
۱۱۲.اُسد الغابة- به نقل از غرفه اَزْدى -: من در منزلت على عليه السلام شك كرده بودم . با او بر كناره فرات بيرون آمديم كه از راه ، كناره گرفت و ايستاد و ما هم گرد او ايستاديم . با دستش اشاره كرد و فرمود : «اين جا جايگاه اسباب سفر و خوابگاه مركبهايشان و محلّ ريختن خونشان است . پدرم فداى آن كه در زمين و آسمان، ياورى جز خدا ندارد!» .
هنگامى كه حسين عليه السلام كشته شد، بيرون آمدم تا به مكانى كه او را در آن جا كشته بودند ، رسيدم . آن ، درست همان گونه بود كه [امام على عليه السلام] گفته بود و كوچكترين خطايى نداشت.
پس ، از شكّى كه كرده بودم، از خدا آمرزش خواستم و دانستم كه على عليه السلام آنچه را به او سپرده بودند، بيان كرده است .۲
ه - پيشينيان بر او پيشى نمىگيرند و پسينيان به او نمىرسند
۱۱۳.تهذيب الأحكام- به نقل از محمّد بن سِنان ، از كسى كه از امام صادق عليه السلام براى او حديث كرده است -: امير مؤمنان عليه السلام با مردم حركت كرد ، تا آن كه به يك يا دو ميلى كربلا رسيد. امام عليه السلام پيشاپيشِ مردم رفت تا به جايگاه بر خاك افتادن شهيدان رسيد و فرمود: «در اين جا دويست پيامبر و دويست وصى ، از دنيا رفتهاند و دويست سبط [-ِ پيامبر ]با پيروانشان شهيد شدهاند» .
سپس سوار بر اشترش ، در حالى كه پاى از ركاب بيرون داشت ، به گرد آن چرخيد و چنين فرمود : «[اين جا] خوابگاه مركبها و جايگاه بر خاك افتادن شهيدان است . پيشينيان ، بر ايشان پيشى نمىگيرند و پسينيانِ ، به ايشان نمىرسند» .۳
1.إنَّ عَلِيّاً عليه السلام أتى كَربَلاءَ ، فَوَقَفَ بِها ، فَقيلَ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، هذِهِ كَربَلاءُ .
قالَ : ذاتُ كَربٍ و بَلاءٍ . ثُمَّ أومَأَ بِيَدِهِ إلى مَكانٍ ، فَقالَ : ها هُنا مَوضِعُ رِحالِهِم ، ومُناخُ رِكابِهِم ، وأومَأَ بِيَدِهِ إلى مَوضِعٍ آخَرَ ، فَقالَ : ها هُنا مُهَراقُ دِمائِهِم (وقعة صفّين : ص ۱۴۲ ؛ شرح نهج البلاغة ، ابن ابى الحديد : ج ۳ ص ۱۷۱) .
2.دَخَلَني شَكٌّ مِن شَأنِ عَلِيٍّ عليه السلام ، فَخَرَجتُ مَعَهُ عَلى شاطِئِ الفُراتِ ، فَعَدَلَ عَنِ الطَّريقِ ووَقَفَ ، ووَقَفنا حَولَهُ ، فَقالَ بِيَدِهِ : هذا مَوضِعُ رَواحِلِهِم ، ومُناخُ رِكابِهِم ، ومُهَراقُ دِمائِهِم ، بِأَبي مَن لا ناصِرَ لَهُ فِي الأَرضِ ولا فِي السَّماءِ إلَّا اللَّهُ !
فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام خَرَجتُ حَتّى أتَيتُ المَكانَ الَّذي قَتَلوهُ فيهِ ، فَإِذا هُوَ كَما قالَ ، ما أخطَأَ شَيئاً .
قالَ : فَاستَغفَرتُ اللَّهَ مِمّا كانَ مِنّي مِنَ الشَّكِّ، وعَلِمتُ أنَّ عَلِيّاً عليه السلام لَم يَقدَم إلّا بِما عُهِدَ إلَيهِ فيهِ (اُسد الغابة : ج ۴ ص ۳۲۲) .
3.خَرَجَ أميرُ المُؤمِنينَ عليه السلام يَسيرُ بِالنّاسِ ، حَتّى إذا كانَ مِن كَربَلاءَ عَلى مَسيرَةِ ميلٍ أو ميلَينِ ، فَتَقَدَّمَ بَينَ أيديهِم حَتّى إذا صارَ بِمَصارِعِ الشُّهَداءِ ، قالَ : قُبِضَ فيها مِئَتا نَبِيٍّ ، ومِئَتا وَصِيٍّ ، ومِئَتا سِبطٍ شُهَداءَ بِأَتباعِهِم .
فَطافَ بِها عَلى بَغلَتِهِ خارِجاً رِجلَيهِ مِنَ الرِّكابِ ، وأنشَأَ يَقولُ : مُناخُ رِكابٍ ومَصارِعُ شُهَداءَ ، لا يَسبِقُهُم مَن كانَ قَبلَهُم ، ولا يَلحَقُهُم مَن كانَ بَعدَهُم (تهذيب الأحكام : ج ۶ ص ۷۲ ح ۱۳۸ ، كامل الزيارات : ص ۴۵۳ ح ۶۸۶) .
