۲۱۶.تاريخ الطبرى- به نقل از عقبة بن سَمعان ، غلام رَباب ، دختر امرؤ القيس كلبى، همسر امام حسين عليه السلام -: ما به راه افتاديم و راه اصلى را در پيش گرفتيم. خاندان حسين عليه السلام به ايشان گفتند: خوب است راه عمومى را ترك كنى - چنان كه پسر زبير انجام داد - ، تا جستجوگران به تو نرسند.
فرمود: «نه ! به خدا سوگند، از راه اصلى جدا نمىشوم تا خداوند ، آنچه را دوست دارد ، مقدّر فرمايد» .۱
۲۱۷.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو سعد مَقبُرى -: به حسين عليه السلام نگاه كردم ، در حالى كه وارد مسجد مدينه مىشد . او راه مىرفت و بر دو مرد ، تكيه داشت . تكيهاش را گاهى بر اين و گاهى بر آن مىافكند و اين شعرِ [يزيد ]پسر مُفَرِّغ را بر زبان داشت:
من ، شترچرانها را در صبحدمان نترساندهامبا شبيخون زدن ، و مرا يزيد [بن مُفَرِّغ] نخوانند ،
در آن روزى كه از ترس ، دست در دست ظلم بگذارمو از كمين مرگ ، [هراسان] كنار بكشم .
با خود گفتم: به خدا سوگند ، اين دو بيت را بر زبان نرانْد ، مگر آن كه مىخواهد كارى مهم انجام دهد. دو روز نگذشت كه خبردار شدم به سمت مكّه رهسپار شده است.۲
۲۱۸.الفتوح- در باره خارج شدن امام حسين عليه السلام از مدينه -: او حركت مىكرد و اين آيه را مىخواند: (از آن ديار ، با ترس و هراس ، بيرون رفت و اوضاع را مىپاييد. گفت : پروردگارا ! مرا از قوم ستمگر ، رهايى بخش)۳ .
پسر عمويش مسلم بن عقيل بن ابى طالب ، به وى گفت: اى پسر دختر پيامبر خدا ! اگر از راه اصلى كنارهگيرى و راهى ديگر انتخاب كنيم - چنان كه عبد اللَّه بن زبير انجام داد - ، بهتر است . مىترسيم جستجوگرانِ حكومتى ، به ما برسند.
حسين عليه السلام به وى فرمود: «نه - به خدا - ، اى پسر عمو ! هرگز از اين راه، جدا نمىشوم ، تا آن كه خانههاى مكّه را ببينم ، يا خداوند ، آنچه را دوست مىدارد و از آن خشنود است ، مقدّر فرمايد».
آن گاه حسين عليه السلام شعر يزيد بن مُفَرِّغ حِميَرى را به زبان آورد:
«من شترچرانها را در صبحدمان نترساندهامبا شبيخون زدن ، و مرا يزيد [بن مُفَرِّغ] نخوانند ،
در آن روزى كه از ترس ، دست در دست ظلم بگذارمو از كمين مرگ ، [هراسان] كنار بكشم» .۴
1.خَرَجنا فَلَزِمنَا الطَّريقَ الأَعظَمَ ، فَقالَ للِحُسيَنِ عليه السلام أهلُ بَيتِهِ : لَو تَنَكَّبتَ الطّريقَ الأَعظَمَ كَما فَعَلَ ابنُ الزُّبَيرِ ، لا يَلحَقُكَ الطَّلَبُ . قالَ : لا وَاللَّهِ ، لا اُفارِقُهُ حَتّى يَقضِيَ اللَّهُ ما هُوَ أحَبُّ إلَيهِ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۵۱) .
2.نَظَرتُ إلَى الحُسَينِ عليه السلام داخِلاً مَسجِدَ المَدينَةِ ، وإنَّهُ لَيَمشي وهُوَ مُعتَمِدٌ عَلى رَجُلَينِ يَعتَمِدُ عَلى هذا مَرَّةً وعَلى هذا مَرَّةً ، وهُوَ يَتَمَثَّلُ بِقَولِ ابنِ مُفَرِّغٍ :
لا ذَعَرتُ السَّوامَ في فَلَقِ الصُب
حِ مُغيراً ولا دُعيتُ يَزيدايَومَ اُعطى مِنَ المَهابَةِ ضَي
ماً وَالمَنايا يَرصُدنَني أن أحيدا
قالَ : فَقُلتُ في نَفسي : وَاللَّهِ ما تَمَثَّلَ بِهذَينِ البَيتَينِ إلّا لِشَيءٍ يُريدُ . قالَ : فَما مَكَثَ إلّا يَومَينِ حَتّى بَلَغَني أنَّهُ سارَ إلى مَكَّةَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۴۲ ، أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۳۶۸) .
3.قصص : آيه ۲۱ .
4.فَجَعَلَ يَسيرُ وَيَقرَأُ هذِهِ الآيَةَ : (فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا يَتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِى مِنَ الْقَوْمِ الظَّلِمِينَ ) ، قالَ لَهُ ابنُ عَمِّهِ مُسلِمُ بنُ عَقيلِ بنِ أبي طالِبٍ : يَا بنَ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ، لَو عَدَلنا عَنِ الطَّريقِ وسَلَكنا غَيرَ الجادَّةِ كَما فَعَلَ عَبدُ اللَّهِ بنُ الزُّبَيرِ كانَ عِندِي الرَّأيُ ؛ فَإِنّا نَخافُ أن يَلحَقَنَا الطَّلَبُ .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : لا وَاللَّهِ يَا بنَ عَمّي ، لا فارَقتُ هذَا الطَّريقَ أبَداً أو أنظُرَ إلى أبياتِ مَكَّةَ ، أو يَقضِيَ اللَّهُ في ذلِكَ ما يُحِبُّ ويَرضى .
ثُمَّ جَعَلَ الحُسَينُ عليه السلام يَتَمَثَّلُ شِعرَ يَزيدَ بنِ المُفَرِّغِ الحِميَرِيِّ وهُوَ يَقولُ :
لا سَهَرتُ السَّوامَ في فَلَقِ الصُب
حِ مُضيئاً ولا دُعيتُ يَزيدايَومَ اُعطى مِنَ المَخافَةِ ضَي
ماً وَالمَنايا يَرصُدنَني أن أحيدا(الفتوح : ج ۵ ص ۲۲ ، مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : ج ۱ ص ۱۸۹) .
