361
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1

۳۱۷.تاريخ الطبرى- به نقل از عمّار دُهنى، از امام باقر عليه السلام -: عبيد اللَّه به همراه چهره‏هاى سرشناس بصره حركت كرد و با صورت پوشيده، وارد كوفه شد و بر هر جمعيتى كه مى‏گذشت و سلام مى‏كرد ، مى‏گفتند: «سلام بر تو ، اى پسر پيامبر خدا !». آنان گمان مى‏كردند كه او حسين بن على عليه السلام است . تا اين كه وارد قصر حكومتى شد.۱

۳۱۸.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : عبيد اللَّه با شتاب و يكسر آمد تا وارد كوفه شد . او عمامه بر سر و به صورت ناشناس، وارد بازار شد. بازارى‏ها و مردم پايين‏دست كه او را ديدند ، شروع كردند در جلوى او دويدن و گمان مى‏كردند او حسين عليه السلام است ؛ چرا كه انتظارش را مى‏كشيدند و به عبيد اللَّه مى‏گفتند : «اى پسر پيامبر خدا ! ستايش ، خداى را كه تو را به ما نشان داد !» و دست و پايش را مى‏بوسيدند. عبيد اللَّه گفت: چه قدر اينها فاسد شده‏اند !
او همان طور به راه خود ، ادامه داد تا وارد مسجد شد . دو ركعت نماز خواند و بر منبر رفت و چهره گشود . مردم، چون او را ديدند ، گروه گروه، [از مجلس او ]كناره گرفتند و پراكنده شدند.۲

1.أقبَلَ عُبيدُ اللَّهِ في وُجوهِ أهلِ البَصرَةِ ، حَتّى‏ قَدِمَ الكوفَةَ مُتَلَثِّماً ، ولا يَمُرُّ عَلى‏ مَجلِسٍ مِن مَجالِسِهِم فَيُسَلِّمُ إلّا قالوا : عَلَيكَ السَّلامُ يَا بنَ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ ، وهُم يَظُنّونَ أنَّهُ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام ، حَتّى‏ نَزَلَ القَصرَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۴۸ ، تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۲۳) .

2.أقبَلَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ عَلَى الظَّهرِ سَريعاً حَتّى‏ قَدِمَ الكوفَةَ ، فَأَقبَلَ مُتَعَمِّماً مُتَنَكِّراً حَتّى‏ دَخَلَ السّوقَ ، فَلَمّا رَأَتهُ السَّفِلَةُ وأهلُ السّوقِ ، خَرَجوا يَشتَدّونَ بَينَ يَدَيهِ وهُمَ يَظُنّونَ أنَّهُ حُسَينٌ عليه السلام ، وذاكَ إنَّهُم كانوا يَتَوَقَّعونَهُ ، فَجَعَلوا يَقولونَ لِعُبَيدِ اللَّهِ : يَا بنَ رَسولِ اللَّهِ ! اَلحَمدُ للَّهِ‏ِ الَّذي أراناكَ . وجَعَلوا يُقَبِّلونَ يَدَهُ ورِجلَهُ . فَقالَ عُبَيدُ اللَّهِ : لَشَدَّ ما فَسَدَ هؤُلاءِ ! ثُمَّ مَضى‏ حَتّى‏ دَخَلَ المَسجِدَ ، فَصَلّى‏ رَكعَتَينِ ، ثُمَّ صَعِدَ المِنبَرَ وَكَشَفَ عَن وَجهِهِ ، فَلَمّا رَآهُ النّاسُ ، مالَ بَعضُهُم عَلى‏ بَعضٍ ، وأقشَعوا عَنهُ (الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۴۵۹ ، سير أعلام النبلاء : ج ۳ ص ۲۹۹) .

شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1
360

۳۱۶.الكامل فى التاريخ : ابن زياد از بصره بيرون آمد و مسلم بن عمرو باهِلى، شريك بن اَعوَر حارثى و خدمتكاران و خاندانش همراه او بودند . شريك ، شيعه بود.
گفته شده همراه او پانصد نفر بودند كه از راه ، باز ماندند. نخستين كسى كه باز ماند ، شَريك بود . آنان اميدوار بودند عبيد اللَّه به خاطر آنان توقّف كند تا حسين عليه السلام زودتر به كوفه رسد ؛ ولى عبيد اللَّه به خاطر هيچ كدام از آنها از حركت باز نَايستاد ، تا اين كه به تنهايى وارد كوفه شد. او از كنار مردمِ نشسته [در خيابان‏ها ]مى‏گذشت و آنان ترديد نداشتند كه او حسين عليه السلام است و مى‏گفتند : «اى پسر پيامبر خدا! خوش آمدى!»؛ ولى او با آنان سخن نمى‏گفت .
مردم به خاطر او (حسين عليه السلام) از خانه‏ها بيرون آمده بودند و آنچه عبيد اللَّه مى‏ديد ، وى را ناراحت مى‏كرد. نعمان ، صداها را شنيد و در را بر روى او بست . نعمان هم ترديد نداشت كه او حسين عليه السلام است، تا اين كه عبيد اللَّه به نعمان رسيد و مردم به همراه او فرياد مى‏كشيدند. نعمان به وى گفت: تو را به خدا ، از من دور شو! به خدا سوگند ، امانتم را به تو تسليم نمى‏كنم و مرا به كشتن تو نيز حاجتى نيست.
عبيد اللَّه به او نزديك شد و گفت: [در را] باز كن ، پيروز نگردى !
كسى كه پشت سر او بود ، شنيد و به طرف مردم برگشت و به آنان گفت: او ، پسر مرجانه است.
نعمان ، در را گشود . عبيد اللَّه داخل شد و در را بستند و مردم ، پراكنده شدند.۱

1.خَرَجَ [ابنُ زِيادٍ] مِنَ البَصرَةِ ومَعَهُ مُسلِمُ بنُ عَمرٍو الباهِلِيُّ ، وشَريكُ بنُ الأَعوَرِ الحارِثِيُّ ، وحَشَمُهُ وأهلُ بَيتِهِ ، وكانَ شَريكٌ شيعِيّاً . وقيلَ : كانَ مَعَهُ خَمسُمِئَةٍ فَتَساقَطوا عَنهُ ، فَكانَ أَوّلَ مَن سَقَطَ شَريكٌ ، ورَجَوا أن يَقِفَ عَلَيهِم ويَسبِقَهُ الحُسَينُ عليه السلام إلَى الكوفَةِ ؛ فَلَم يَقِف عَلى‏ أحَدٍ مِنهُم ، حَتّى‏ دَخَلَ الكوفَةَ وَحدَهُ . فَجَعَل يَمُرُّ بِالمَجالِسِ فَلا يَشُكّونَ أنَّهُ الحُسَينُ عليه السلام ، فَيَقولونَ : مَرحَباً بِكَ يَا بنَ رَسولِ اللَّهِ ! وهُوَ لا يُكَلِّمُهُم ، وخَرَجَ إلَيهِ النّاسُ مِن دورِهِم ، فَساءَهُ ما رَأى‏ مِنهُم ، وسَمِعَ النُّعمانُ فَأَغلَقَ عَلَيهِ البابَ ، وهُوَ لا يَشُكُّ أنَّهُ الحُسَينُ عليه السلام ، وَانتَهى‏ إلَيهِ عُبَيدُ اللَّهِ ومَعَهُ الخَلقُ يَصيحونَ ، فَقالَ لَهُ النُّعمانُ : أنشُدُكَ اللَّهَ إلّا تَنَحَّيتَ عَنّي ! فَوَاللَّهِ ما أنَا بِمُسَلِّمٍ إلَيكَ أمانَتي ، وما لي في قِتالِكَ مِن حاجَةٍ . فَدَنا مِنهُ عُبَيدُ اللَّهِ ، وقالَ لَهُ : اِفتَح لا فَتَحتَ . فَسَمِعَها إنسانٌ خَلفَهُ ، فَرَجَعَ إلَى النّاسِ وقالَ لَهُم : إنَّهُ ابنُ مَرجانَةَ ! فَفَتَحَ لَهُ النُّعمانُ ، فَدَخَلَ وأغلَقُوا البابَ ، وتَفَرَّقَ النّاسُ (الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۳۶) .

تعداد بازدید : 174867
صفحه از 873
پرینت  ارسال به