379
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1

شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1
378

۳۵۴.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو ودّاك -: هانى بن عروه بيمار شد و عبيد اللَّه براى عيادت وى آمد . عُمارة بن عُبَيد سَلولى به هانى گفت: تمام اجتماع و نقشه‏هاى ما ، براى كشتن اين ستمگر است . اينك خداوند ، تو را بر او مسلّط كرده است . او را بكش.
هانى گفت: دوست ندارم در خانه من كشته شود .
عبيد اللَّه از منزل هانى بيرون رفت . يك هفته نگذشته بود كه شريك بن اَعوَر ، بيمار شد و او نزد عبيد اللَّه و ديگر فرمان‏روايان ، احترام داشت . او شيعه‏اى متعصّب بود. عبيد اللَّه برايش پيغام داد كه : امشب نزد تو مى‏آيم .
شريك به مسلم گفت: اين فاسق ، امشب به عيادت من مى‏آيد . چون نشست ، بيرون بيا و او را بكش. آن گاه در قصر بنشين ، كه ديگر كسى مانع تو نخواهد شد و اگر من هم بهبود يافتم ، به بصره مى‏روم و عهده‏دار امور آن جا مى‏شوم و خاطرت را از آن جا آسوده خواهم كرد. چون عصر شد، عبيد اللَّه براى عيادت شريك آمد . مسلم بن عقيل خواست داخل شود - زيرا شريك گفته بود : تا نشست ، فرصت را از دست مده ؛ ولى هانى بن عروه جلوى مسلم برخاست و گفت : دوست ندارم در خانه من ، كشته شود. گويا اين كار را ناپسند مى‏دانست.
عبيد اللَّه بن زياد آمد و نشست و از بيمارىِ شريك پرسيد و اين كه چرا و از كِى بيمار شده است . چون پرسش‏هاى عبيد اللَّه طولانى شد و شريك ديد كه مسلم بيرون نيامد و ترسيد عبيد اللَّه از دست برود، شروع به خواندن اين شعر كرد :
چرا به سلمى تهنيت نمى‏گوييد؟مرا سيراب كنيد ، گرچه جان من در خطر باشد .
او اين شعر را دو يا سه بار گفت. عبيد اللَّه - كه متوجّه نشده بود - گفت : او را چه شده است؟ آيا هذيان مى‏گويد؟
هانى برخاست و گفت: آرى ، خدا ، كارهايت را سامان بخشد ! از سپيده‏دم تا الآن ، حالش چنين است . آن گاه عبيد اللَّه برخاست و رفت.
مسلم ، بيرون آمد. شريك به وى گفت: چه چيزى مانع كشتن عبيد اللَّه شد؟
گفت : دو مطلب : يكى اين كه هانى خوش نداشت كه او در خانه‏اش كشته شود و ديگر ، حديثى كه مردم‏۱از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نقل مى‏كنند كه: «اسلام ، غافلگيرانه كُشتن (ترور) را در بند كشيده است و مسلمان ، [كسى را ]غافلگيرانه نمى‏كُشد» .
هانى گفت: به خدا سوگند ، اگر او را كشته بودى، فاسق فاجر كافر حيله‏گرى را كشته بودى ؛ ولى من خوش نداشتم در خانه من كشته شود.
شريك بن اَعوَر ، سه روز پس از اين ، زنده بود و آن گاه از دنيا رفت. ابن زياد ، بيرون آمد و بر شريك ، نماز خواند. پس از كشتن مسلم و هانى ، به عبيد اللَّه خبر رسيد كه : سخنانى كه از شريك در بيمارى‏اش شنيدى ، همانا براى وا داشتن مسلم به كشتن تو و هجوم بردن وى بر تو بوده است .
عبيد اللَّه گفت: به خدا سوگند ، ديگر هرگز بر جنازه هيچ مردِ عراقى‏اى نماز نمى‏خوانم. به خدا سوگند ، اگر نه اين بود كه قبر [پدرم‏] زياد در اين جاست، شريك را از خاك ، بيرون مى‏آوردم و نبش قبر مى‏كردم.۲

1.در الكامل فى التاريخ آمده: «حديثى كه على عليه السلام از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نقل مى‏كند».

2.مَرِضَ هانِئُ بنُ عُروَةَ ، فَجاءَ عُبَيدُ اللَّهِ عائِداً لَهُ . فَقالَ لَهُ عُمارةُ بنُ عُبَيدٍ السَّلولِيُّ : إنَّما جَماعَتُنا وكَيدُنا قَتلَ هذَا الطّاغِيَةِ ، فَقَدَ أمكَنَكَ اللَّهُ مِنهُ فَاقتُلهُ . قالَ هانِئٌ : ما اُحِبُّ أن يُقتَلَ في داري . فَخَرَجَ فَما مَكَثَ إلّا جُمعَةً حَتّى‏ مَرِضَ شَريكُ بنُ الأَعوَرِ ، وكانَ كَريماً عَلَى ابنِ زِيادٍ ، وعَلى‏ غَيرِهِ مِنَ الاُمَراءِ ، وكانَ شَديدَ التَّشَيُّعِ ، فَأَرسَلَ إلَيهِ عُبَيدُ اللَّهِ : إنّي رائِحٌ إلَيكَ العَشِيَّةَ . فَقالَ لِمُسلِمٍ : إنَّ هذَا الفاجِرَ عائِدِي العَشِيَّةَ ، فَإِذا جَلَسَ فَاخرُج إلَيهِ فَاقتُلهُ ، ثُمَّ اقعُد فِي القَصرِ لَيسَ أحَدٌ يَحولُ بَينَكَ وبَينَهُ ، فَإِن بَرِئتُ مِن وَجَعي هذا أيّامي هذِهِ ، سِرتُ إلَى البَصرَةِ وكَفَيتُكَ أمرَها . فَلَمّا كانَ مِنَ العَشِيِّ أقبَلَ عُبَيدُ اللَّهِ لِعِيادَةِ شَريكٍ ، فَقامَ مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ لِيَدخُلَ ، وقالَ لَهُ شَريكٌ : لا يَفوتَنَّكَ إذا جَلَسَ ، فَقامَ هانِئُ بنُ عُروَةَ إلَيهِ فَقالَ : إنّي لا اُحِبُّ أن يُقتَلَ في داري . كَأَنَّهُ استَقبَحَ ذلِكَ . فَجاءَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ ، فَدَخَلَ فَجَلَسَ ، فَسَأَلَ شَريكاً عَن وَجَعِهِ ، وقالَ : مَا الَّذي تَجِدُ ، ومَتَى اُشكيتَ ؟ فَلَمّا طالَ سُؤالُهُ إيّاهُ ، ورَأى‏ أنَّ الآخَرَ لا يَخرُجُ ، خَشِيَ أن يَفوتَهُ ، فَأَخَذَ يَقولُ : «ما تَنظُرونَ بِسَلمى‏ أن تُحَيّوها» اِسقِنيها وإن كانَت فيها نَفسي ، فَقالَ ذلِكَ مَرَّتَينِ أو ثَلاثاً . فَقالَ عُبَيدُ اللَّهِ - ولا يَفطُنُ - : ما شَأنُهُ ؟ ! أتَرَونَهُ يَهجُرُ ؟ فَقالَ لَهُ هانِئٌ : نَعَم أصلَحَكَ اللَّهُ ! ما زالَ هذا دَيدَنُهُ قُبَيلَ عَمايَةِ الصُّبحِ حَتّى‏ ساعَتِهِ هذِهِ . ثُمَّ إنَّهُ قامَ فَانصَرَفَ . فَخَرَجَ مُسلِمٌ ، فَقالَ لَهُ شَريكٌ : ما مَنَعَكَ مِن قَتلِهِ ؟ فَقالَ : خَصلَتانِ : أمّا إحداهُما فَكَراهَةُ هانِئٍ أن يُقتَلَ في دارِهِ ، وأمَّا الاُخرى‏ فَحَديثٌ حَدَّثَهُ النّاسُ عَنِ النَّبِيِّ صلى اللَّه عليه و آله : إنَّ الإيمانَ قَيَّدَ الفَتكَ ، ولا يَفتِكُ مُؤمِنٌ . فَقالَ هانِئٌ : أمَا وَاللَّهِ لَو قَتَلتَهُ لَقَتَلتَ فاسِقاً فاجِراً كافِراً غادِراً ، ولكن كَرِهتُ أن يُقتَلَ في داري ، ولَبِثَ شَريكُ بنُ الأَعوَرِ بَعدَ ذلِكَ ثَلاثاً ثُمَّ ماتَ . فَخَرَجَ ابنُ زِيادٍ فَصَلّى‏ عَلَيهِ ، وبَلَغ عُبَيدَ اللَّهِ بَعدَما قَتَلَ مُسلِماً وهانِئاً ، أنَّ ذلِكَ الَّذي كُنتَ سَمِعتَ مِن شَريكٍ في مَرَضِهِ ، إنَّما كانَ يُحَرِّضُ مُسلِماً ويَأمُرُهُ بِالخُروجِ إلَيكَ لِيَقتُلَكَ ، فَقالَ عُبَيدُ اللَّهِ : وَاللَّهِ لا اُصَلّي عَلى‏ جَنازَةِ رَجُلٍ مِن أهلِ العِراقِ أبَداً ، ووَاللَّهِ لَولا أنَّ قَبرَ زِيادٍ فيهِم لَنَبَشتُ شَريكاً (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۶۳ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۳۷) .

تعداد بازدید : 175794
صفحه از 873
پرینت  ارسال به