387
شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1

۳۶۲.الإمامة و السياسة : مسلم به خانه هانى بن عروه مرادى - كه در ميان مردم كوفه ، صاحب‏نظر بود - ، وارد شد. هانى بن عروه به مسلم گفت: من نزد ابن زياد ، موقعيتى دارم . خود را به بيمارى مى‏زنم و چون براى عيادت من آمد ، گردنش را بزن.
به ابن زياد گفته شد : هانى بن عروه بيمار شده و خون ، قى مى‏كند . هانى ، خاك قرمز مى‏خورْد و آن را قى مى‏كرد.
ابن زياد براى عيادت آمد. هانى به آنان گفته بود : هر گاه گفتم: به من آب بدهيد، بيرون بيا و گردنش را بزن.
هانى گفت: به من آب بدهيد .
آنان ، تأخير كردند .
هانى گفت: واى بر شما ! به من آب بدهيد ، گر چه جانم را از دست بدهم .
عبيد اللَّه بن زياد ، بيرون رفت و مسلم ، كارى انجام نداد . او شجاع‏ترينِ مردم بود ؛ ولى در اين كار ، برايش ترديد حاصل شد.
به ابن زياد گفته شد: به خدا، مرد مسلّحى در اين خانه است.۱

1.دَخَلَ [مُسلِمٌ‏] دارَ هانِئِ بنِ عُروَةَ المُرادِيِّ ، وكانَ لَهُ فيهِم رَأيٌ . فَقالَ لَهُ هانِئُ بنُ عُروَةَ : إنَّ لي مِنِ ابنِ زِيادٍ مَكاناً ، سَوفَ أتَمارَضُ لَهُ ، فَإِذا جاءَ يَعودُني فَاضرِب عُنُقَهُ . قالَ : فَقيلَ لِابنِ زِيادٍ : إنَّ هانِئَ بنَ عُروَةَ شاكٍ يَقي‏ءُ الدَّمَ . قالَ : وشَرِبَ المَغرَةَ فَجَعَلَ يَقيؤُها . قالَ : فَجاءَ ابنُ زِيادٍ يَعودُهُ ، وقالَ لَهُم هانِئٌ : إذا قُلتُ لَكُم «اِسقوني» فَاخرُج إلَيهِ فَاضرِب عُنُقَهُ ، فَقالَ : اِسقوني ، فَأَبطَؤوا عَلَيهِ ، فَقالَ : وَيحَكُم ! اِسقوني ولَو كانَ فيهِ ذَهابُ نَفسي . قالَ : فَخَرَجَ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ ولَم يَصنَعِ الآخَرُ شَيئاً ، وكانَ مِن أشجَعِ النّاسِ ، ولكِنَّهُ أخَذَتهُ كَبوَةٌ ، فَقيلَ لِابنِ زِيادٍ : وَاللَّهِ إنّ فِي البَيتِ رَجُلاً مُتَسَلِّحاً (الإمامة و السياسة : ج ۲ ص ۸ ، المحاسن و المساوئ : ص ۶۰) .


شهادت‌نامه امام حسين عليه السلام ج1
386

۳۶۰.سير أعلام النبلاء : شَريك بن اَعوَر - كه شيعى بود - ، به همراه عبيد اللَّه ، وارد كوفه شد و در منزل هانى بن عروه منزل كرد. وى در آن جا بيمار شد. عبيد اللَّه مى‏خواست در آن جا از وى عيادت كند . آنان سى مرد را آماده كردند تا عبيد اللَّه را غافلگيرانه بكشند ؛ ولى اين كار به انجام نرسيد و عبيد اللَّه از مسئله باخبر شد و برخاست و بيرون رفت.۱

۳۶۱.أنساب الأشراف : هانى بن عروه مرادى ، بيمار شد . عبيد اللَّه بن زياد ، براى عيادت او آمد . به مسلم بن عقيل گفته شد : برخيز و او را بكش . ولى هانى خوش نداشت كه كشتن عبيد اللَّه در خانه او انجام شود . از اين رو ، مسلم از اين كار ، صرف‏نظر كرد.
شريك بن اَعوَر حارثى نيز مانند مسلم ، به خانه هانى بن عروه فرود آمد و در آن جا بيمار شد. ابن زياد از او عيادت كرد. شريك ، شيعه بود و در جنگ جَمَل و صفّين همراه على عليه السلام ، حضور داشت . وى به مسلم گفت: اين مرد براى عيادت من مى‏آيد . بيرون بيا و او را بكش .
مسلم ، اين كار را انجام نداد ؛ چون هانى خوش نداشت.
شريك گفت: نديدم كسى را كه فرصت برايش فراهم گردد و آن را از دست بدهد ، مگر اين كه براى او پشيمانى و حسرت به دنبال مى‏آورد و تو خود ، اين را مى‏دانى و ايرادى بر هانى نيست ، جز اين كه فرصت‏ها محدود است.
شريك بن اعور - كه نام پدرش حارث بود - بر اثر همان بيمارى ، در خانه هانى در گذشت.۲

1.قَدِمَ مَعَ عُبَيدِ اللَّهِ شَريكُ بنُ الأَعوَرِ - شيعِيٌّ - فَنَزَلَ عَلى‏ هانِئِ بنِ عُروَةَ ، فَمَرِضَ ، فَكانَ عُبَيدُ اللَّهِ يَعودُهُ ، فَهَيَّؤوا لِعُبَيدِ اللَّهِ ثَلاثينَ رَجُلاً لِيَغتالوهُ ، فَلَم يَتِمَّ ذلِكَ ، وفَهِمَ عُبَيدُ اللَّهِ فَوَثَبَ وخَرَجَ (سير أعلام النبلاء : ج ۳ ص ۲۹۹) .

2.مَرِضَ هانِئُ بنُ عُروَةَ المُرادِيُّ ، فَأَتاهُ عُبَيدُ اللَّهِ بنُ زِيادٍ عائِداً ، فَقيلَ لِمُسلِمِ بنِ عَقيلٍ : اُخرُج إلَيهِ فَاقتُلهُ . فَكَرِهَ هَانِئٌ أن يَكونَ قَتلُهُ في مَنزِلِهِ ، فَأَمسَكَ مُسلِمٌ عَنهُ . ونَزَلَ شَريكُ بنُ الأَعوَرِ الحارِثيُّ - أيضاً - عَلى‏ هانِئِ بنِ عُروَةَ ، فَمَرِضَ عِندَهُ فَعادَهُ ابنُ زِيادٍ ، وكانَ شَريكٌ شيعِيّاً ، شَهِدَ الجَمَلَ وصِفّينَ مَعَ عَلِيٍّ عليه السلام ، فَقالَ لِمُسلِمٍ : إنَّ هذَا الرَّجُلَ يَأتيني عائِداً ، فَاخرُج إلَيهِ فَاقتُلهُ . فَلَم يَفعَل [مُسلِمٌ ]لِكَراهَةِ هانِئٍ ذلِكَ . فَقالَ شَريكٌ : ما رَأَيتُ أحَداً أمكَنَتهُ فُرصَةٌ فَتَرَكَها إلّا أعقَبَتهُ نَدَماً وحَسرَةً ، وأنتَ أعلَمُ ! وما عَلى‏ هانِئٍ في هذا لَولا الحَصرُ ! وماتَ شَريكُ بنُ الأَعوَرِ في دارِ هانِئٍ مِن مَرَضِهِ ذلِكَ . واسمُ الأَعوَرِ الحارِثُ (أنساب الأشراف : ج ۲ ص ۳۳۷) .

تعداد بازدید : 174818
صفحه از 873
پرینت  ارسال به