۴۱۱.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : ياران عبيد اللَّه بن زياد ، بر آنان (ياران مسلم) غلبه كردند و شب ، فرا رسيد . مسلم ، فرار كرد تا به درِ خانه زنى از قبيله كِنده به نام طوعه رسيد . آن گاه به او پناه برد .۱
۴۱۲.الأخبار الطوال : مسلم ، نماز عشا را در مسجد گزارد و كسى جز سى مرد ، با او نبود . وقتى اوضاع را چنين ديد ، پياده باز گشت و آنان نيز با وى حركت كردند . او به سمت قبيله كِنده مىرفت. اندكى كه گذشت، نگاه كرد و ديگر كسى را نديد و انسانى را نيافت كه راه را به وى نشان دهد . در تاريكى شب ، سرگردان حركت مىكرد تا به [محلّه] قبيله كِنده رسيد . زنى را ديد كه بر درِ خانهاى ايستاده و منتظر پسرش است . آن زن ، از كسانى بود كه با مسلم ، سختگيرى نمىكردند . آن زن ، او را پناه داد و به داخل خانهاش بُرد . پسر آن زن آمد و پرسيد : در خانه كيست؟
زن ، جريان را به وى گفت و دستور داد كه آن را كتمان كند.۲
۴۱۳.تذكرة الخواصّ : مسلم به درِ خانهاى آمد و آن جا نشست. زنى بيرون آمد . مسلم به وى گفت: بنده خدا ! به من آبى بده .
زن برايش آب آورد و پرسيد : كيستى؟
گفت: من ، مسلم بن عقيل هستم .
زن گفت: داخل خانه شو . و مسلم ، داخل شد.
اين زن ، مادر غلامِ محمّد بن اشعث بود. پسر، مسلم را شناخت. پس به راه افتاد و خبر را به پسر اشعث داد و او به ابن زياد ، خبر داد.۳
1.وكَثَرَهُم أصحابُ عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ ، وجاءَ اللَّيلُ فَهَرَبَ مُسلِمٌ ، حَتّى دَخَلَ عَلَى امرَأَةٍ مِن كِندَةَ يُقالُ لَها : طَوعَةُ ، فَاستَجارَ بِها (الطبقات الكبرى / الطبقة الخامسة من الصحابة : ج ۱ ص ۴۶۱ ، سير أعلام النبلاء : ج ۳ ص ۲۹۹) .
2.صَلّى مُسلِمٌ العِشاءَ فِي المَسجِدِ ، وما مَعَهُ إلّا زُهاءُ ثَلاثينَ رَجُلاً ، فَلَمّا رَأى ذلِكَ مَضى مُنصَرِفاً ماشِياً ومَشَوا مَعَهُ ، فَأَخَذَ نَحوَ كِندَةَ ، فَلَمّا مَضى قَليلاً التَفَتَ فَلَم يَرَ مِنهُم أحَداً ، ولَم يُصِب إنساناً يَدُلُّهُ عَلَى الطَّريقِ ، فَمَضى هائِماً عَلى وَجهِهِ في ظُلمَةِ اللَّيلِ ، حَتّى دَخَلَ عَلى كِندَةَ . فَإِذَا امرَأَةٌ قائِمَةٌ عَلى بابِ دارِها تَنتَظِرُ ابنَها - وكانَت مِمَّن خَفَّ مَعَ مُسلِمٍ - فَآوَتهُ وأدخَلَتهُ بَيتَها .
وجاءَ ابنُها ، فَقالَ : مَن هذا فِي الدّارِ ؟ فَأَعلَمَتهُ ، وأمَرَتهُ بِالكِتمانِ (الأخبار الطوال : ص ۲۳۹) .
3.جاءَ [مُسلِمٌ] إلى بابٍ فَجَلَسَ عَلَيهِ ، فَجاءَتهُ امَرأَةٌ - أو خَرَجَت إلَيهِ - فَقالَ لَها : يا أمَةَ اللَّهِ اسقيني ماءً ، فَسَقَتهُ وقالَت : مَن أنتَ ؟ فَقالَ : أنَا مُسلِمُ بنُ عَقيلٍ ، فَقالَت : اُدخُل ، فَدَخَلَ .
وكانَتِ المَرأَةُ اُمَّ مَولىً لِمُحَمَّدِ بنِ الأَشعَثِ ، فَعَرَفَهُ ابنُها ، فَانطَلَقَ فَأَخبَرَ ابنَ الأَشعَثِ ، فَأَخبَرَ ابنَ زِيادٍ (تذكرة الخواصّ : ص ۲۴۲) .