۵۰۴.تاريخ الطبرى- به نقل از بكر بن مُصعَب مُزَنى -: حسين عليه السلام از هيچ آبگاهى نمىگذشت ، مگر آن كه گروهى به وى مىپيوستند ، تا اين كه به منزل زُباله رسيد . در آن جا خبر كشته شدن برادر همشيرش عبد اللَّه بن بُقطُر (/ يَقطُر) به وى رسيد . حسين عليه السلام او را از راه [اصلى] به سوى مسلم بن عقيل عليه السلام فرستاد و نمىدانست كه مسلم ، كشته شده است. سپاه حُصَين بن تميم (/ نُمَير) در قادسيه با او برخورد كردند و او را نزد ابن زياد بُردند . ابن زياد گفت: بالاى قصر (دار الحكومه) برو و دروغگو پسر دروغگو را لعنت كن. آن گاه از قصر ، پايين بيا تا در بارهات نظر دهم.
عبد اللَّه بن بُقْطُر ، بالاى قصر رفت و وقتى با مردمْ رو به رو شد ، گفت: اى مردم! من فرستاده حسين ، پسر فاطمه دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله هستم تا او را بر ضدّ پسر مرجانه، پسر سُميّه، آن مرد بىنَسَب ،۱يارى و پشتيبانى كنيد.
عبيد اللَّه، دستور داد او را از بالاى قصر به پايين انداختند . استخوانهايش شكست ؛ ولى هنوز زنده بود . مردى به نام عبد الملك بن عُمَير لَخْمى آمد و او را سر بريد . وقتى او را براى اين كار سرزنش كردند، گفت: مىخواستم راحتش كنم.۲
1.در متن عربى روايت، «دَعىّ» آمده است؛ يعنى كسى كه نَسَبى را به دروغ ، ادّعا مىكند. مقصود ، زياد پسر سميّه است كه پدرش معلوم نبود و خود را زياد بن ابى سفيان ناميد . م .
2.كانَ الحُسَينُ عليه السلام لا يَمُرُّ بِأَهلِ ماءٍ إلَّا اتَّبَعوهُ ، حَتّى إذَا انتَهى إلى زُبالَةَ ، سَقَطَ إلَيهِ مَقتَلُ أخيهِ مِنَ الرَّضاعَةِ ؛ مَقتَلُ عَبدِ اللَّهِ بنِ بُقطُرٍ ، وكانَ سَرَّحَهُ إلى مُسلِمِ بنِ عَقيلٍ مِنَ الطَّريقِ ، وهُوَ لا يَدري أنَّهُ قَد اُصيبَ ، فَتَلَقّاهُ خَيلُ الحُصَينِ بنِ تَميمٍ بِالقادِسِيَّةِ ، فَسَرَّحَ بِهِ إلى عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ .
فَقالَ : اِصعَد فَوقَ القَصرِ فَالعَنِ الكَذّابَ ابنَ الكَذّابِ ، ثُمَّ انزِل حَتّى أرى فيكَ رَأيي ، قالَ : فَصَعِدَ ، فَلَمّا أشرَفَ عَلَى النّاسِ قالَ : أيُّهَا النّاسُ ! إنّي رَسولُ الحُسَينِ ابنِ فاطِمَةَ بنتِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ، لِتَنصُروهُ وتُوازِروهُ عَلَى ابنِ مَرجانَةَ ، ابنِ سُمَيَّةَ الدَّعِيِّ .
فَأَمَرَ بِهِ عُبَيدُ اللَّهِ فَاُلقِيَ مِن فَوقِ القَصرِ إلَى الأَرضِ، فَكُسِرَت عِظامُهُ وبَقِيَ بِهِ رَمَقٌ، فَأَتاهُ رَجُلٌ يُقالُ لَهُ عَبدُ المَلِكِ بنُ عُمَيرٍ اللَّخمِيُّ ، فَذَبَحَهُ ، فَلَمّا عيبَ ذلِكَ عَلَيهِ قالَ : إنَّما أرَدتُ أن اُريحَهُ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۹۸ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۴۹) .