۵۵۰.الملهوف : عبد اللَّه بن عمر، در مكّه نزد ايشان (حسين عليه السلام) آمد و به او پيشنهاد كرد كه با گم‏راهان ، آشتى كند و او را از جنگ و خونريزى بر حذر داشت .
حسين عليه السلام به او فرمود : «اى ابو عبد الرحمان! مگر نمى‏دانى كه در پستىِ دنيا ، همين بس كه سر يحيى فرزند زكريّا را براى بدكارى از بدكاران بنى اسرائيل به ارمغان بردند؟
مگر نمى‏دانى كه بنى اسرائيل در ميان طلوع سپيده تا پيدايى خورشيد، هفتاد پيامبر را مى‏كشتند و سپس در بازارهاى خود مى‏نشستند و چنان سرگرم داد و ستد مى‏شدند كه گويى هيچ كارى نكرده‏اند و با وجود اين، خدا در باره آنان، شتاب نورزيد و بِدانان مهلت داد تا پس از آن، ايشان را سخت گرفتار كرد؟ از خدا بپرهيز - اى ابو عبد الرحمان - و از يارى من، روى بر متاب» .^۱

۵۵۱.العقد الفريد- به نقل از سالم بن عبد اللَّه بن عمر -: به پدرم عبد اللَّه بن عمر ، گفته شد كه حسين عليه السلام رو به سوى عراق نهاده است . پس پدرم در سه منزلى مدينه ، به او پيوست ؛ چون هنگام خروج وى ، پدرم در مدينه نبود . پدرم [به او ]گفت: آهنگ كجا دارى؟
فرمود : «ره‏سپار عراقم» و نامه‏هاى مردم را به او نشان داد.
سپس فرمود : «اينها ، پيمان‏ها و نامه‏هاى ايشان است» .
پس پدرم او را به خدا سوگند داد كه برگردد و او نپذيرفت. پس گفت: با تو حديثى مى‏گويم كه پيش از اين ، با كسى در ميان ننهاده‏ام . جبرئيل عليه السلام نزد پيامبر صلى اللَّه عليه و آله آمد و او را ميان دنيا و آخرت ، مخيّر ساخت و او آخرت را برگزيد. شما پاره تن او هستيد . به خدا سوگند ، هرگز كسى از دودمان او در پىِ دنيا نخواهد رفت و خدا، جز از آن رو كه براى شما خير است، آن را از شما دريغ نداشت. پس برگرد ، كه تو نيرنگ مردم عراق و آنچه را كه پدرت از آنها ديد ، مى‏دانى .
حسين عليه السلام نپذيرفت . پدرم، او را در آغوش گرفت و گفت: تو را كه كشته مى‏شوى ، به خدا مى‏سپارم.^۲