۵۶۵.الطبقات الكبرى- به نقل از عبد اللَّه [بن مطيع] ، از پدرش -: حسين عليه السلام بر ابن مطيع - كه بر سر چاهش بود و آن به آب رسيده بود - گذشت و در آن جا از مركبش پياده شد . ابن مطيع ، او را در بر گرفت و او را بر تخت خود نشاند و سپس گفت: پدر و مادرم به فدايت! خويش را براى ما نگه دار . به خدا سوگند ، اگر تو را بكشند ، اين گروه ، ما را به بردگى مىبرند.۱
۵۶۶.الطبقات الكبرى- به نقل از ابو عون -: حسين عليه السلام چون از مدينه به سوى مكّه روانه شد ، به ابن مطيع - كه چاه خود را حفر مىكرد - رسيد. ابن مطيع به او گفت: پدر و مادرم به فدايت! كجا؟
فرمود : «به مكّه مىروم ...» و يادآورى كرد كه شيعيانش در كوفه، به او نامه نوشتهاند.
ابن مطيع به او گفت: پدر و مادرم به فداى تو! ما را از خويش بهرهمند كن و به سوى آنان نرو .
ولى حسين عليه السلام نپذيرفت. ابن مطيع به او گفت:اين چاه را تازه بهآب رساندهايم و امروز، اوّلين بار، مقدارى آب با دَلْو براى ما بيرون آمدهاست. دعا كن كه خدا براى ما در آن، بركت قرار دهد.
فرمود: «از آبش برگير» .
او با دَلْو از آن آب براى حسين عليه السلام آورد و وى از آن نوشيد و مَزهمَزه كرد و سپس آن را به چاه برگرداند . آب آن ، گوارا و فراوان گشت.۲
۵۶۷.تاريخ الطبرى- به نقل از محمّد بن قيس -: پس از آن ، حسين عليه السلام به سوى كوفه روان بود تا به يكى از آبگاههاى عرب رسيد . عبد اللَّه بن مُطيعِ عَدَوى را ديد كه آن جا فرود آمده است . او چون حسين عليه السلام را ديد، پيش پاى وى برخاست و گفت: اى پسر پيامبر خدا! پدر و مادرم به فدايت! براى چه آمدهاى ؟ و او را در بر گرفت و فرود آورد .
حسين عليه السلام به او فرمود : «معاويه - چنان كه شنيدهاى - مُرده است و مردم عراق به من [نامه ]نوشتهاند و مرا به سوى خويش خواندهاند» .
عبد اللَّه بن مطيع گفت: اى پسر پيامبر خدا! تو را به خدا ، مگذار حرمت اسلام بشكند. تو را به خدا ، حرمت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را حفظ كن. تو را به خدا ، حرمت عرب را حفظ كن. به خدا، اگر آنچه را بنى اميّه به دست دارند ، مطالبه كنى ، حتماً تو را مىكشند و اگر تو را بكشند ، پس از تو ، هرگز از كسى بيم نخواهند داشت . به خدا، حرمت اسلام مىشكند و حرمت قريش و حرمت عرب نيز [از بين مىرود] . اين كار را مكن. به كوفه مرو و با بنى اميّه، درگير مشو .
امّا حسين بر رفتن ، اصرار داشت. حسين عليه السلام تا آبگاهى بالاى زَروُد۳ آمد .۴
1.مَرَّ حُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام عَلَى ابنِ مُطيعٍ - وهُوَ بِبِئرِهِ قَد أنبَطَها - فَنَزَلَ حُسَينٌ عليه السلام عَن راحِلَتِهِ ، فَاحتَمَلَهُ ابنُ مُطيعٍ احتِمالاً حَتّى وَضَعَهُ عَلى سَريرِهِ ، ثُمَّ قالَ : بِأَبي واُمّي ! أمسِك عَلَينا نَفسَكَ ، فَوَاللَّهِ لَئِن قَتَلوكَ لَيَتَّخِذُنّا هؤُلاءِ القَومُ عَبيداً (الطبقات الكبرى : ج ۵ ص ۱۴۵) .
2.لَمّا خَرَجَ حُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام مِنَ المَدينَةِ يُريدُ مَكَّةَ ، مَرَّ بِابنِ مُطيعٍ وهُوَ يَحفِرُ بِئرَهُ ، فَقالَ لَهُ : أينَ ، فِداكَ أبي واُمّي ؟ قالَ : أرَدتُ مَكَّةَ ... وذَكَرَ لَهُ أنَّهُ كَتَبَ إلَيهِ شيعَتُهُ بِها .
فَقالَ لَهُ ابنُ مُطيعٍ : أي فِداكَ أبي واُمّي ! مَتِّعنا بِنَفسِكَ ولا تَسِر إلَيهِم ، فَأَبى حُسَينٌ عليه السلام .
فَقالَ لَهُ ابنُ مُطيعٍ : إنَّ بِئري هذِهِ قَد رَشَّحتُها ، وهذا اليَومُ أوانٌ ما خَرَجَ إلَينا فِي الدَّلوِ شَيءٌ مِن ماءٍ ، فَلَو دَعَوتَ اللَّهَ لَنا فيها بِالبَرَكَةِ .
قالَ : هاتِ مِن مائِها ، فَاُتِيَ مِن مائِها فِي الدَّلوِ ، فَشَرِبَ مِنهُ ، ثُمَّ مَضمَضَ ، ثُمَّ رَدَّهُ فِي البِئرِ ، فَأَعذَبَ وأمهى (الطبقات الكبرى : ج ۵ ص ۱۴۴ ، تاريخ الإسلام ، ذهبى : ج ۵ ص ۸) .
3.همان رَمْلهاى ميان ثعلبيّه و خُزَيميّه كه در راه حج از مسير كوفه قرار دارند (معجم البلدان : ج ۳ ص ۱۳۹ . نيز ، ر . ك : نقشه شماره ۳ در پايان جلد ۲).
4.ثُمَّ أقبَلَ الحُسَينُ عليه السلام سَيراً إلَى الكوفَةِ ، فَانتَهى إلى ماءٍ مِن مِياهِ العَرَبِ ، فَإِذا عَلَيهِ عَبدُ اللَّهِ بنُ مُطيعٍ العَدَوِيُّ ، وهُوَ نازِلٌ هاهنا ، فَلَمّا رَأَى الحُسَينَ عليه السلام قامَ إلَيهِ ، فَقالَ : بِأَبي أنتَ واُمّي يَابنَ رَسولِ اللَّهِ ! ما أقدَمَكَ ؟! وَاحتَمَلَهُ فَأَنزَلَهُ .
فَقالَ لَهُ الحُسَينُ عليه السلام : كانَ مِن مَوتِ مُعاوِيَةَ ما قَد بَلَغَكَ ، فَكَتَبَ إلَيَّ أهلُ العِراقِ يَدعونَني إلى أنفُسهِمِ .
فَقالَ لَهُ عَبدُ اللَّهِ بنُ مُطيعٍ : اُذَكِّرُكَ اللَّهَ - يَابنَ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله - وحُرمَةَ الإِسلامِ أن تُنتَهَكَ ! أنشُدُكَ اللَّهَ في حُرمَةِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله ! أنشُدُكَ اللَّهَ في حُرمَةِ العَرَبِ ! فَوَاللَّهِ لَئِن طَلَبتَ ما في أيدي بَني اُمَيَّةَ لَيَقتُلُنَّكَ ، ولَئِن قَتَلوكَ لا يَهابونَ بَعدَكَ أحَداً أبَداً ، وَاللَّهِ إنَّها لَحُرَمَةُ الإِسلامِ تُنتَهَكُ ، وحُرمَةُ قُرَيشٍ ، وحُرمَةُ العَرَبِ ، فَلا تَفعَل ، ولا تَأتِ الكوفَةَ ، ولا تَعرِض لِبَني اُمَيَّةَ .
قالَ : فَأَبى إلّا أن يَمضِيَ ، قالَ : فَأَقبَلَ الحُسَينُ عليه السلام حَتّى كانَ بِالماءِ فَوقَ زَرودَ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۳۹۵ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۴۸) .
