۶۱۴.الكامل فى التاريخ : ابن عبّاس رفت و ابن زبير ، نزد حسين عليه السلام آمد و ساعتى با او سخن گفت . سپس گفت: نمى‏دانم چرا ما اينها (بنى اميّه) را رها كرده و دست از آنها بر داشته‏ايم ، در حالى كه ما ، فرزندان مهاجرانيم ، و زمامداران اين حكومت [، ما ]هستيم ، نه اينان. به من خبر بده كه چه مى‏خواهى انجام دهى .
حسين عليه السلام فرمود : «با خود از رفتن به كوفه مى‏گفتم ؛ چرا كه شيعيان من و برجستگان مردم ، به من نامه نوشته‏اند ، و از خدا، خير مى‏خواهم» .
ابن زبير به او گفت: اگر من ، مانند تو پيروانى در آن جا داشتم، از اين كار ، دست بر نمى‏داشتم . سپس از بيم آن كه امام عليه السلام به او بدگمان شود ، به او گفت: تو اگر در حجاز [هم ]بمانى و در اين جا پيگير اين كار ( حكومت ) باشى، با تو مخالفت نداريم. تو را يارى مى‏دهيم و با تو بيعت مى‏نماييم و برايت ، خيرخواهى مى‏كنيم.
حسين عليه السلام به او فرمود : «البتّه پدرم به من خبر داده كه اين جا سردسته‏اى دارد كه با او ، حرمت حرم ، شكسته مى‏شود و من دوست ندارم آن سردسته باشم» .
ابن زبير گفت : پس اگر خواستى ، اين جا بمان و كار را به من بسپار ، كه فرمان بُرده مى‏شوى و نافرمانى نمى‏شوى .
حسين عليه السلام فرمود : «اين را هم نمى‏خواهم» .
سپس آن دو ، سخنان خود را از ما پنهان داشتند . آن گاه حسين عليه السلام رو به مردم آن جا كرد و فرمود : «آيا مى‏دانيد چه مى‏گويد؟» .
گفتند: نمى‏دانيم، خدا ما را فداى تو گرداند!
فرمود : «او مى‏گويد: در اين مسجد بنشين تا مردم را براى تو گِرد آورم» .
آن گاه حسين عليه السلام به او فرمود : «به خدا ، اگر يك وجب دورتر از حرم كشته شوم، براى من ، دوست‏داشتنى‏تر است از اين كه در آن جا كشته شوم ، و اگر دو وجب دورتر از آن كشته شوم ، بهتر از اين است كه يك وجب دورتر از آن كشته شوم. به خدا سوگند ، اگر در سوراخِ خزنده‏اى از خزندگان باشم، مرا بيرون آورده، كار خود را در مورد من انجام مى‏دهند . به خدا ، به من ستم مى‏كنند، چنان كه يهود در روز شنبه ، ستم كردند» .
پس ابن زبير ، از نزد او برخاست و رفت.
حسين عليه السلام فرمود: «هيچ چيز در دنيا نزد او ، دوست‏داشتنى‏تر از اين نيست كه من از حجاز ، بيرون بروم. او مى‏داند كه مردم ، مرا با او برابر نمى‏گيرند. پس دوست دارد كه من بيرون روم تا حجاز براى او ، خالى بماند» .^۱

۶۱۲.تاريخ الطبرى- به نقل از عبد اللَّه بن سليم اسدى و مَذَرى بن مُشمَعِل اسدى -: به آهنگ حج، از كوفه بيرون رفتيم تا به مكّه رسيديم . روز تَرويه ، وارد آن جا شديم . حسين عليه السلام و عبد اللَّه بن زبير را ديديم كه هنگام ظهر ، ميان حِجر و در ، ايستاده بودند . نزديك رفتيم و شنيديم كه ابن زبير به حسين عليه السلام مى‏گفت: اگر مى‏خواهى بمانى، بمان و حكومت را به دست بگير كه پشتيبان تو مى‏شويم و يارى‏ات مى‏كنيم، و نيكخواهى مى‏نماييم و بيعت مى‏كنيم.
حسين عليه السلام به وى فرمود : «پدرم به من خبر داده كه سردسته‏اى آن جا هست كه حرمت كعبه را مى‏شكند . نمى‏خواهم من ، آن سردسته باشم» .
ابن زبير به او گفت: اگر مى‏خواهى ، بمان و كار را به من وا گذار كه اطاعت مى‏بينى و نافرمانى نمى‏بينى.
فرمود : «اين را هم نمى‏خواهم».
سپس آنان ، آهسته سخنْ گفتند كه ما نمى‏شنيديم و همچنان ، آهسته سخن مى‏گفتند تا هنگامى كه دعاى مردم را شنيديم كه هنگام ظهر، به سوى مِنا ره‏سپار بودند. حسين عليه السلام برخاست و طواف كعبه كرد و ميان صفا و مروه ، سعى نمود و چيزى از موى خود را كوتاه كرد و از احرام عمره ، بيرون رفت . آن گاه راهىِ كوفه شد و ما با مردم ، به سوى مِنا رفتيم.^۱

۶۱۳.تاريخ الطبرى- به نقل از عُقبة بن سَمعان -: ابن زبير ، نزد حسين عليه السلام آمد و مدّتى با او سخن گفت . سپس گفت: نمى‏دانم چرا اين قوم (بنى اميّه) را وا گذاشته‏ايم و دست از آنها برداشته‏ايم ، در صورتى كه ما ، فرزندان مهاجرانيم و [ما ]صاحبان خلافتيم ، نه آنها ! به من بگو كه مى‏خواهى چه كنى؟
حسين عليه السلام فرمود : «در نظر دارم به كوفه بروم ، كه پيروانم در آن جا و سران مردم كوفه ، به من نامه نوشته‏اند، و از خدا ، خير مى‏جويم» .
ابن زبير به او گفت: اگر كسانى همانند پيروان تو در آن جا داشتم، از آن چشم نمى‏پوشيدم. آن گاه از بيم آن كه مبادا حسين عليه السلام به او بدگمان شود ، گفت: اگر در حجاز بمانى و اين جا [نيز ]براى خلافت برخيزى، إن شاء اللَّه ، مخالفت نخواهى ديد. آن گاه برخاست و از نزد وى رفت.
حسين عليه السلام فرمود : «هان ! اين ، هيچ چيز دنيا را بيشتر از اين دوست ندارد كه من از حجاز به سوى عراق بروم ؛ چرا كه مى‏داند با وجود من، چيزى از خلافت به او نمى‏رسد و مردم ، او را با من ، برابر نمى‏گيرند. دوست دارد از اين جا بروم كه حجاز براى او خالى بماند» .^۲