7 / 5

سخنرانى امام عليه السلام هنگام بيرون رفتن از مكّه‏

۶۲۶.تيسير المطالب- به نقل از زيد بن على ، از پدرش امام زين العابدين عليه السلام -: حسين بن على عليه السلام، براى يارانش سخنرانى كرد و خداى را سپاس گفت و ستود و سپس فرمود : «اى مردم! قلّاده مرگ براى فرزندان آدم ، چونان گردنبند بر گردن دختر جوان است [ و حتمى است ] ، و اشتياقى فراوان به ديدار گذشتگانم دارم ، چونان اشتياق يعقوب به يوسف و برادرش . به راستى كه مرا قتلگاهى است كه آن را ملاقات مى‏كنم و گويا به بندهايم مى‏نگرم كه درندگان بيابان‏ها ، آنها را از هم مى‏گسلند و شكم‏هاى خود را از آن مى‏آكنند .
خشنودى خدا، خشنودى خانواده ماست. بر بلاى او بردباريم تا پاداش بردباران را به ما ببخشد. حرم و خاندان پيامبر، از او جدا نيستند و اعضاى آن ، هرگز از هم جدا نمى‏شوند و آنان در بهشت برين ، جمع مى‏شوند و ديدگان او (پيامبر صلى اللَّه عليه و آله) به آنان ، روشن مى‏گردد و وعده خدا در باره آنان ، تحقّق مى‏يابد.
هان! هر كس آماده است جان خود را در راه ما بدهد، با ما همسفر شود. من - إن شاء اللَّه - فردا حركت مى‏كنم» .
آن گاه به سوى دشمن برخاست و به شهادت رسيد. درود خدا بر او باد!^۱

۶۲۳.مقاتل الطالبيّين : مسلم ، به حسين عليه السلام نوشت كه از مردم براى او بيعت گرفته و مردم ، بر او گِرد آمده‏اند و در انتظار اويند. پس تصميم گرفت به كوفه برود . عبد اللَّه بن زبير ، در اين روزها با وى ملاقات كرد و براى او ، چيزى گران‏تر از حضور حسين عليه السلام در حجاز ، و نيز دوست‏داشتنى‏تر از رفتن او به عراق نبود . وى با آگاهى از اين كه دستيابى به حجاز ، برايش ممكن نيست ، مگر پس از بيرون رفتن حسين عليه السلام، پس به او گفت: اى ابا عبد اللَّه ! چه تصميمى گرفته‏اى؟
امام عليه السلام نظر خود را در رفتن به كوفه ، به او اطّلاع داد و او را از نامه مسلم ، آگاه ساخت. ابن زبير به او گفت: پس چه چيزى تو را نگاه داشته است ؟ به خدا ، اگر من همانند پيروان تو را در عراق داشتم ، در هيچ چيز ، درنگ نمى‏كردم .
اين چنين ، تصميم حسين عليه السلام را تقويت كرد و برگشت.^۱

۶۲۴.الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة)- به نقل از ابو سلمة بن عبد الرحمان -: بايسته بود كه حسين عليه السلام مردم عراق را بشناسد و به سوى آنان نرود ؛ ولى ابن زبير ، او را در اين كار ، دلير ساخت.^۲

۶۲۵.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : عبد اللَّه بن زبير آمد و بر او (حسين عليه السلام) سلام كرد و ساعتى نشست. سپس گفت: به خدا - اى پسر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله اگر در عراق ، همانند پيروان تو را داشتم ، يك روز در مكّه نمى‏ماندم ، و اگر تو در حجاز [هم‏] بمانى ، كسى با تو ناسازگارى نخواهد كرد . پس چرا به اين فرومايگان ( بنى اميّه ) ، مجال بدهيم و آنان را در حقّ خويش به طمع اندازيم ، در حالى كه ما ، فرزندان مهاجرانيم و آنان ، فرزندان منافقان‏اند؟!
اين سخن ، نيرنگ ابن زبير بود ؛ زيرا دوست نداشت كسى در حجاز باشد كه با او، هماورد باشد. حسين عليه السلام در پاسخ او خاموش مانْد و دانست كه چه مى‏خواهد.^۳