۷۱۶.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام -: حسين عليه السلام در منزل رُهَيمه فرود آمد . عبيد اللَّه بن زياد ، حرّ بن يزيد را با هزار سوار ، در پى او فرستاد.
حُر مى‏گويد: وقتى از خانه‏ام بيرون آمدم تا به سوى حسين عليه السلام روانه شوم ، سه بار شنيدم كه: اى حُر! تو را به بهشت ، مژده باد!» . به اطراف خود نگريستم ؛ امّا كسى را نديدم. با خود گفتم: مادر حُر ، به عزايش بنشيند! براى نبرد با پسر پيامبر مى‏رود و بشارت بهشت به او داده مى‏شود !
حُر به هنگام نماز ظهر ، به حسين عليه السلام رسيد . حسين عليه السلام به فرزندش دستور داد تا اذان و اقامه گفت و حسين عليه السلام برخاست و به اتّفاق هر دو گروه ، نماز گزارد . چون سلام نماز را گفت ، حرّ بن يزيد ، برخاست و گفت : درود و رحمت و بركات خداوند بر تو باد ، اى پسر پيامبر!
حسين عليه السلام پاسخ گفت و پرسيد : «اى بنده خدا! كيستى؟» .
گفت: حرّ بن يزيد هستم .
فرمود : «اى حر! با مايى ، يا بر ضدّ ما؟» .
حُر گفت: به خدا سوگند - اى پسر پيامبر - كه براى نبرد با شما فرستاده شدم ؛ ولى به خدا پناه مى‏برم كه از قبر بيرون آيم ، در حالى كه سرافكنده باشم و دستانم به گردنم بسته شده باشد و بر صورت ، بر آتش افكنده شوم. اى پسر پيامبر! كجا مى‏روى؟ به حرم جدّت باز گرد ، كه [اگر باز نگردى ، ]كشته مى‏شوى.
حسين عليه السلام فرمود:
«مى‏روم و مرگ براى جوان‏مرد ، ننگ نيست ،آن گاه كه قصد خير كند و از روى مسلمانى بجنگند
و براى مردانِ نيك ، جانفشانى كندو از تباهى و گنهكاران ، دورى گزيند .
اگر بميرم ، پشيمان نخواهم شد و اگر زنده بمانم ، سرزنش نمى‏شوم .براى خوارىِ تو ، همين بس كه ذليلانه از دنيا بروى» .^۱

۷۱۵.الإرشاد : حسين عليه السلام حركت كرد و حُر نيز با سپاهش ، او را همراهى مى‏كرد و مى‏گفت: اى حسين! تو را به خدا ، مراقب باش . مى‏بينم كه اگر بجنگى ، كشته مى‏شوى.
حسين عليه السلام فرمود: «آيا مرا از مرگ مى‏ترسانى؟ و آيا بيش از كشتن من ، كارى از دستتان بر مى‏آيد ؟ من ، [در پاسخ شما] همان را مى‏گويم كه مَرد اَوسى به پسرعمويش گفت - زمانى كه قصد يارى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را داشت و پسرعمويش به قصد ترساندن وى به او گفت : كجا مى‏روى ؟ كشته مى‏شوى! - و چنين سرود :
مى‏روم و مرگ براى جوان‏مرد ، ننگ نيست ،آن گاه كه قصد خير كند و از روى مسلمانى بجنگد
و در راه مردان صالح ، جان‏فشانى كندو از تباهى و از گنهكاران ، دورى گزيند .
اگر زنده ماندم ، پشيمان نخواهم بود ، و اگر مُردم ، سرزنش نمى‏شوم ؛ولى براى خوارىِ تو ، همين بس كه ذليلانه زندگى كنى!» .
وقتى حُر ، اين سخن را شنيد ، از آنان كناره گرفت. او و سپاهش از سمتى و حسين عليه السلام از سمتى ديگر حركت كردند تا به منزل عُذَيب الهِجانات رسيدند.^۱