إنّي واللَّهِ مَقتولٌ كَذلِكَ، وإن لَم أخرُج إلَى العِراقِ يَقتُلونى أيضاً^۱ .
به خدا سوگند ، من، اين‏چنين كشته مى‏شوم ، و اگر به عراق هم نروم ، مرا مى‏كشند .
و نيز به عبد اللَّه بن جعفر مى‏فرمايد :
لَو كُنتُ في جُحرِ هامَةٍ مِن هَوامِّ الأَرضِ لَاستَخرَجونى وَيَقتلونى^۲ .
اگر در لانه جنبنده‏اى هم باشم ، مرا بيرون مى‏آورند و مى‏كشند .
اين سخن، بدين معناست كه: من ، چه به كوفه بروم و چه نروم ، بى‏ترديد، به دست عوامل يزيد، كشته مى‏شوم . بنا بر اين، بايد نقطه‏اى را براى شهادت خود انتخاب كنم كه خون من، بيشترين بهره را براى اسلام داشته باشد و بيشترين ضربه را به حكومت اُمَوى بزند وحرمت حرم نيز حفظ گردد، و آن نقطه ، جايى جز عراق نيست .
بر اين اساس انتخاب كوفه و همراه بردن خانواده و كودكان خردسال و بهترين ياران در اين سفر ، دقيقاً در راستاى تحقّق اين هدف والاى الهى بوده است .

دو . پاسخ به كسانى كه نمى‏خواست سرنوشت سفر را براى آنان بازگو نمايد

از آن جا كه هدف اوليه امام عليه السلام از سفر به عراق، تأسيس حكومت اسلامى بود ، براى اتمام حجّت بر مردم ، نمى‏توانست سرنوشت سفر را براى همه مردم، حتّى براى برخى از خواص ، بيان كند . لذا در پاسخ بسيارى از كسانى كه با خطرناك توصيف كردن سفر به عراق، از ايشان مى‏خواستند تا از اين سفر منصرف شود ، به پاسخ‏هاى اجمالى اكتفا مى‏كرد، چنان كه در پاسخ به پيشنهاد طِرّماح و ابو بكر بن عبد الرحمان فرمود :
مَهما يَقضِ اللَّهُ مِن أمرٍ يَكُن^۱ .
هر چه خداوند حكم كند ، همان مى‏شود .
همچنان كه در پاسخ بِشر بن غالب ، عبد اللَّه بن مطيع و عمر بن عبد الرحمان و فَرَزدَق و امثال آنها نيز به پاسخ‏هاى اجمالى اكتفا كرد .

سه . پاسخ به خواص‏

امّا پاسخ امام عليه السلام به شخصيت‏هاى بزرگى مانند امّ سلمه وعبد اللَّه بن جعفر و محمّد ابن حنفيه، كاملاً متفاوت با پاسخ به ديگران بود ؛ چرا كه در پاسخ به آنها امام عليه السلام از شهادت خود خبر مى‏داد ، چنان كه در پاسخ به اُم سلّمه مى‏فرمايد :